این روزها ورزش در همه اقشار جامعه گسترش یافته است. بنابر تاکید همه کارشناسان ورزش برای هر قشری روح دوباره به زندگی او می بخشد. بیماران خاص از جمله افرادی هست که به سبب مشکل بوجود آمده مهمترین نیازشان بازیابی روحیه از دست رفته و تقویت اعتماد به نفس است. مریم هاشمیان یکی از ورزشکارانی است که از این سرمایه به خوبی بهره برده است، به گونه ای که با وجود این که از بیماران خاص است و از سن 12 سالگی به نارسایی کلیه مبتلا شده و اکنون با کلیه پیوند شده زندگی می کند، توانسته به بالاترین رتبه های ورزشی و علمی دست یابد از همین رو با او به گفتگو نشسته ایم.

 

لطفا خودتان را معرفی کنید.
مریم هاشمیان هستم، متولد 61، دانشجوی کارشناسی ارشد زبان شناسی دانشگاه اصفهان

 

از چه سنی ورزش را شروع کردید؟
از سال 89 یعنی در حدود ده سال بعد از عمل پیوند کلیه ورزش تنیس را شروع کردم.

 

چرا رشته تنیس را انتخاب کردید؟
اولا در خمینی شهر رشته دیگری برای بیماران خاص نبود و دوما به این رشته علاقه داشتم.

 

چه رتبه هایی تاکنون کسب کرده اید؟
کسب رتبه اول انفرادی استانی در سال 91، کسب رتبه سوم تیمی در سال 92 و در مسابقات کشوری، کسب رتبه برتر در مسابقات بسیج شهرستان

 

با وجود مصرف دارو و داشتن کلیه پیوندی ورزش کردن سخت نیست؟!
اگر یک نفر علاقه داشته باشد، نه. چرا که ورزش برای بیمارانی مانند من بسیار مفید است و تنها مشکل من عوارض داروها است که با علایمی مانند کم خونی، خستگی، افسردگی، تهوع و غیره من را آزار می دهد.

 

نحوه ورزش کردن شما با افراد عادی چه تفاوت هایی دارد؟
اصولا ورزش ما شرایط خاص خودش را دارد. برای مثال در رشته تنیس روی میز یک ورزشکار حرفه ای یک ساعت و نیم می تواند بازی کند، اما بیمارانی مانند من زود خسته می شوند و به همین دلیل پس از نیم ساعت باید استراحت کنیم.

 

راز موفقیت شما چیست؟
پزشک من هیچ وقت ورزش را به من توصیه نکرد و در عین حال من را از ورزش کردن منع هم نکرده اما من به تجربه دریافته ام که ورزش برای بیماران خاص بسیار مفید است. از طرفی من همیشه حضور پر رنگی در اجتماع داشته ام به همین دلیل با وجود این که هیچ الگویی در فامیل و مدرسه نداشتم، ورزش کردن را انتخاب کردم و با برنامه ریزی و اراده ورزش را ادامه داد، تا جایی که سعی کردم با همین امکانات کم در کنار افراد عادی به ورزش بپردازم.

 

به نظر شما چرا تعداد بیماران خاص ورزشکار در خمینی شهر کم است؟
این موضوع دلایل زیادی دارد دلایلی مانند تبلیغات ضعیف و اطلاع رسانی کم، نبود بسیاری از رشته های ورزشی ویژه بیماران خاص، نداشتن امکانات و وسایل مخصوص بیماران، کمبود اعتماد به نفس و روحیه پایین در بیماران که موجب جامعه گریزی و انزوا طلبی بیماران گشته و در نهایت نداشتن اراده کافی برای ورزش کردن از مهم ترین این دلایل است.

 

کلام پایانی شما؟
به بیماران توصیه می کنم، در جلسات و مکان هایی که بیماران دیگر هستند حضور پیدا کنند، تا با آشنا شدن با رنج و سختی دیگران از رنج هایشان کاسته شده و اعتماد به نفسشان افزایش پیدا کرده و به این ترتیب قدرت مقابله با بیماری را پیدا کنند. از مسؤولین هم می خواهم که بیماران خاص را بیش از این ببینند و شرایط و امکانات را برای رشد ورزشی آن ها را فراهم کنند تا بیماران خاص بتوانند مانند دیگر اقشار جامعه از فواید ورزش بهره ببرند.