نابینایی و معلولیت برای برخی به منزله یک محدودیت و باعث گوشه نشینی از جامعه می شود، اما هستند افرادی که با محدودیت با تلاشی مضاعف سعی در پیشرفت و مقابله با نا کامیها می کنند. راضیه محمودی 26 ساله و دارای مدرک تحصیلی فوق دیپلم و یکی از جوانان نیمه بینا است. راضیه قهرمان دوصد متر و رکورد دار این رشته در کشور است به همین منظور با او به گفتگو نشسته ایم:

علت نیمه بینا شدن شما چه بوده است؟

علت نیمه بینا شدنم مادرزادی است.

بالا ترین مقامی که تاکنون کسب کرده اید چه بوده است؟

از سال 88 تا 91 قهرمان دو صد متر نابینایان و معلولین در کشور بوده ام، به گونه ای که رکورد دار این رشته در کشور بودم و از سال91 تا کنون نیز به طور فشرده پرتاب دیسک کار می کنم، به طوری که رکورد پرتاب دیسک کشور در قسمت نابینایان و نیمه بینایان نیز هم اکنون در دست من است.

روزی چند ساعت ورزش می کنید؟

روزی دو الی سه ساعت تمرین می کنم.

از چند سالگی به ورزش کردن رو آوردید؟

ازدوره راهنمایی تا امروز ورزش می کنم اما در ابتدا با گلبال ورزش را شروع کردم اما بعدا تصمیم گرفتم که با رشته دو ومیدانی فعالیتم را ادامه دهم زیرا گلبال یک ورزش تیمی بود و من دوست داشتم دریک ورزش انفرادی فعالیت داشته باشم.

شما یک ورزشکار حرفه ای هستید، آیا فعالیت در یک ورزش حرفه ای همراه با درس خواندن برایتان مشکلی ایجاد نمی کند؟خیر، من برای زندگی خود برنامه ریزی داشته و دارم . برای مثال همیشه سعی می کنم ساعات درسی ام با ساعات ورزشی ام تداخل نداشته باشد و به همین دلیل همیشه سعی کردم با برنامه ریزی به هر دو کار و فعالیت بپردازم به همین دلیل همراه با درس خواندن توانستم در ورزش نیز قهرمان دو کشوری شوم.

موفقیت هایت را مرهون چه کسانی هستی؟

اول خدا بوده که همیشه یا ر و یار من بوده است،دوم خانواده ودو فرشته مهربان به اسم پدر و مادر بودند که من را با همه وجود حمایت کردند و سوم مربیان و تلاشهای خودم بودد که باعث پیشرفتم در زندگی ام شد.

چه انتظاری از مسوولین شهر دارید؟

از آقای محمدی ریس تربیت بدنی و ریس بهزیستی کمال تشکر را دارم، اما دلم می خواهد از اینجا به خیرین و واقفین شهر بگویم که فعالیت های خیر خود را بیشتر به ورزش و ورزش کاران اختصاص دهند و در کنار کارهای عام المنفعه خود نظیر ساختن مسجد و مدرسه از ورزشکارانی نظیر من نیز حمایت کنند و افرادی مانند من را تنها نگذارند. مثلا چه قدر زیبا است که یک ورزشکار بتواند پرچم کشورش را در تمام دنیا بلند کند و باعث افتخار خود، خانواده و شهرش شود، بنابراین اگر خیرین هزینه مسافرت های ورزشی و یا سایر هزینه ها را تقبل کنند این فعالیت ها جای دوری نرفته است و نزد خدا بدون اجر باقی نمی ماند چراکه تواناییهای یک معلول کمتر ازتواناییهای یک انسان سالم نیست.

شما به عنوان یک ورزشکار حرفه ای اوقات فراغت خود را چگونه می گذرانید؟

اکثر فعالیت هایی که در زمان فراغتم انجام می دهم ارتباط جدی با ورزشم دارد، به عنوان مثال اوقات فراغتم را با فعالیت هایی مانند کوه رفتن، پیاده روی مطالعه کردن، گوش دادن به موسیقی می گذرانم.

فکر نمی کنید ازدواج و تشکیل خانواده بری شما به دلیل اینکه یک ورزشکار حرفه ای هستید، بسیار سخت باشد؟

خیر،بسیاری از افراد هستند که هم ورزش را حرفه ای دنبال م کنند و هم ازدواج های خوبی داشته و دارند، بنابراین ازدواج و تشکیل خانواده با ورزش حرفه ای اگر درست هر دو انجام بگیرد تداخل ایجاد نمی کند.

کلام پایانی شما؟

مهم ترین آرزوی من به اهتزاز در آوردن پرچم ایران در پارا المپیک است که همه تلاشم را برای رسیدن به آن انجام می دهم.