مقدمه

با شروع تجاوز رژیم بعث عراق به کشور اسلامی ایران در سال 1359 از مناطق مختلف مرزی، منطقه میمک هم مورد هجوم و اشغال دشمن قرار گرفت.ارتفاعات مرزی میمک در استان ایلام و غرب کشور واقع شده است. این منطقه حساس مرزی، دارای ارتفاعاتی با شیب تند به سمت ایران و شیب ملایم به سمت عراق می باشد و با توجه به نوع ساختار طبیعی، دارای مزیت برتری کنترل بر معابر و مناطق اطراف است. از سوی دیگر نزدیکترین نقطه مرزی به شهر بغداد پایتخت عراق می باشد و به همین دلایل برای دو کشور از اهمیت خاصی برخوردار است.
حدود مرزی دو کشور در منطقه طبق قرارداد 1975 الجزایر مشخص و ثبت گردیده و از موارد اختلافی دو طرف می باشد.

  رزمندگان خمینی شهری در میمک

یکی از اعضای وقت سپاه پاسداران خمینی شهر در خاطرات خویش درباره چگونگی حضور نیروهای شهرستان خمینی شهر در منطقه میمک چنین می گوید:
در ابتدای جنگ، نیروهای عراقی با تخریب پاسگاههای مرزی ایران و در هم شکستن مقاومت مدافعین مرزی، ارتفاعات میمک را اشغال کردند.
چندی بعد، نیروهای رزمنده جمهوری اسلامی شامل ارتش، ژاندارمری، نیرویهای مردمی و عشایر منطقه و سپاه پاسداران، با هماهنگی کامل طی عملیاتی با نام ذوالفقار در تاریخ 22/9/1359 این منطقه مهم و استراتژیک را از دشمن پس گرفتند.
دشمن حدود یک ماه چندین پاتک سنگین برای باز پس گیری منطقه انجام داد اما با رشادت و پایداری نیروهای مستقر در منطقه و حمایت شجاعانه هوانیروز به ویژه شهیدان احمد کشوری و علی اکبر شیرودی با دادن تلفات سنگین مجبور به عقب نشینی شد.
بعد از این اتفاقات با درخواست فرمانده وقت سپاه پاسداران ایلام برای کمک به نیروهای مدافع میمک، تعدادی از رزمندگان خمینی شهر به فرماندهی سردار شهید محمدعلی کاشی و سیف اله شبانی متشکل از پاسداران و بسیجیان داوطلب به ایلام اعزام شدند و با هماهنگی لازم در تپه 47 منطقه میمک استقرار یافتند.

شهید کاشی درخواست نیرو می کند

شهید محمدعلی کاشی بعد از چند روز به خمینی شهر آمد و درخواست نیروی بیشتر برای منطقه نمود. قرار شد برای بررسی و اطلاع از وضعیت منطقه، من به همراه آنان به میمک بروم.

 در فاصله ای که نیروها درحال گذراندن دوره آموزشی بودند من به همراه فرمانده وقت سپاه خمینی شهر برای سرکشی نیروها به سیستان و بلوچستان رفتیم. بعد از بازگشت، اوائل فروردین ماه 1360 همراه نیروهای آموزش دیده و شهیدان محمدعلی کاشی، حسین جان نثاری و آقایان محمد طاهری و حسین عموشاهی به منطقه عزیمت کردیم.
نیروهای مستقر در میمک در آن زمان عبارت بودند از: یک گردان از نیروهای ژاندارمری که در ارتفاعات شور شیرین بودند، دیده-بانهای توپخانه ارتش، یگان مربوطه نیروهای اعزامی از خمینی-شهر که مسؤولیت حفظ محور عملیاتی را به عهده داشتند و نیروهای مردمی و عشایر منطقه که کارشان دامپروری و کشاورزی بود.
در همان زمان به درخواست شهید کاشی، شهید رضا مؤذنی برای کمک به ایشان به جبهه ذوالفقاریه آبادان رفت و مسؤولیت نیروهای شهرستان هم به عهده سردار شهید اسماعیل لری قرار گرفت. در آن زمان به علت کمبود امکانات نظامی، شهید اکبر فخاری پیشنهاد کرد اگر یک دستگاه ماشین جیپ باشد قبضه تفنگ 106 را روی آن سوار کرده و با دشمن مقابله می کنیم.
از اتفاق یکی از اهالی محله ورنوسفادران یک جیپ شهباز برای کمک به رزمندگان اهداء کرده بود که بعد از شهادت برادر مؤذنی آن را به میمک منتقل کردیم و تعدادی قبضه خمپاره انداز 80 و 120 میلیمتری از ارتش تحویل گرفتیم.
از کارهای مهم نیروها شناسایی منطقه و چگونگی استقرار دشمن در آنجا بود. این کار توسط شهیدان علی صمدی، محمدرضا دستگردی، محمدتقی رستمی و عشایر منطقه انجام می گرفت. آنان شب ها و گاهی روزها در ارتفاعات منطقه مشغول شناسایی بودند و حتی تا شهر مندلی عراق می رفتند. این کارها تا پایان مأموریت نیروهای شهرستان در منطقه توسط دیگر برادران ادامه پیدا کرد. از دیگر کارهای نیروهای خمینی شهر در منطقه، انجام کارهای فرهنگی و آموزشی بود که با همکاری سپاه پاسداران ایلام و امام جمعه انجام می گرفت.

 پایان ماموریت رزمندگان خمینی شهری در میمک

نیروهای خمینی شهر تا آذرماه 1361 در منطقه حضور داشتند و با تشکیل تیپ روح اله در لشکر 8 نجف اشرف منطقه را تحویل دادند.
در این مدت حدود 24410 نفر از رزمندگان خمینی شهر به منطقه میمک اعزام و درآنجا خدمت نمودند. از این افراد تعداد 41 نفر به شهادت رسیدند و دهها نفر مجروح و جانباز شدند. در شماره های آتی زندگی نامه تعدادی از شهدای جبهه میمک را همراه خاطرات شنیدنی از فعالیت رزمندگان در آن منطقه به اطلاع علاقمندان می رسانیم.