همه ساله در حرم آقا طبل نواخت تا شد استاد و سرپرست گروه. 25 سالش بود که حسرت همجواری با حرم سالار شهیدان را بر دلش گذاشتند و راهی ایرانش کردند و شد ساکن محله آدریان خمینی شهر اما از عشق خود جدا نشد. هنرش را با خود آورده بود، دست به کار شد و در موطن جدید اولین طبل را ساخت. سال 49 بود که اولین طبلش را به گردن آویخت و به عزای حسینی رفت و بر آن نواخت. غریبه بود هم خودش هم طبلش، عده ای جذبش شدند و عده ای دیگر به تمسخرش گرفتند اما چه باک او به رسالت خود فکر می کرد یعنی بلند کردن صدای نهضت حسینی. چراکه اعتقاد داشت حسین (ع) باید سر و صدا داشته باشد و در هیچ زمان و مکانی نباید فریاد او و یاد او خاموش بماند. خفته ها را باید بیدار کرد و به بی خبران باید ندا داد که همه جا کربلاست و همه روز عاشورا. چه نشسته اید، مگر ندای «هل من ناصر ینصرونی» او را نمی شنوید؟
و این همان رسالتی است که استاد برای طبل هایش قائل است چراکه او 60 سال است نهضت عاشورا را اینگونه ندا می دهد و عاشورای امسال نوبت ماست که او را که همه «عموعَلِسکِر» صدا می کنند به شما معرفی کنیم. پس پای صحبت های عاشقانه اش می نشینیم تا از هنر دستش و راز دلش هر دو با خبر شویم.

هر سال در طول 3 ماه، 300 طبل می سازد
می گوید: در سال 1318 در کربلا به دنیا آمده. هم طبل می ساز د و هم طبل می نوازد و در هر دو استاد است و سر شناس. طبل های او صدای دیگری دارند، شاید به خاطر نیت پاکش باشد چراکه همه ساله پس از ماه رمضان تا عاشورا طبل های زیادی می سازد که فقط بهای مصالح آن را می گیرد و فقط می دهد به آنها که خود بر آنها می نوازند یعنی طبل هایش را معامله نمی کند. در روزگار جوانی اش در این ایام 300 تا طبل
می ساخته ولی حالا که ایستگاه جوانی زندگی را پشت سر گذاشته تعداد کمتری می سازد.

طبل هایی که می سازد «عربی» هستند و «بندری» و تعدادی هم «نقاره.»

چگونه پوست بز تبدیل به طبل می شود
مصالح مورد نیازش پوست گاو و گوسفند و شتر و بز است و البته بیشتر بز و همچنین چوب و حلب های استوانه ای. پوست را از کشتارگاه های خمینی شهر و شهرکرد می خرد و خودش دباغی می کند یعنی پشم آن را جدا می کند و پوست ها را می خشکاند و دوباره خیسشان می کند تا هنگام کار، فرمان دست هایش را بهتر ببرند.
برای ساختن طبل عربی یک هشت ضلعی از چوب را که نجار برایش ساخته بر می دارد و پوست را دو طرف آن می کشد، قدیم ها بهم می دوخته، بعدها با میخ به چوب ثابت می کرده و حالا منگنه می کند. تمام هنر استاد در این مرحله از کار «کشیدن پوست» است چراکه صدای طبل به تنظیم کشیدن بستگی دارد. پوست کشیده شده که خشکید، طبل آماده می شود حالا وقت آن است که طنابی به حلقه های دو طرف طبل متصل کند.

نوای غم انگیز ضربه های چوب خیزران بر پوست
طبل آماده نواختن است. طبال آن را به گردن می آویزد و با چوب عصا شکل خیزران که از کشورهای عربی می آورند بر آن می نوازد همان نوع چوبی که می گویند بر لبان مبار ک آقا زدند.
دوتا 4 تا یا 6 تا یا 12تا و یا 16 تا و هربار که توقف کنند، نقاره چی با یک بار زدن بر نقاله سکوت طبال را می شکند و این می شود طبل عزای حسین(ع).
برای ساختن طبل بندری یک حلب استوانه ای را برداشته و دو سر آن را باز کرده و دور آن را زهوار چوبی از جنس چنار نصب می کند و پوست ها را روی آن می کشد و به آن زهوار ها محکم می کند. طبال، طبل بندری را با طنابی که به حلقه ها متصل شده به گردن می آویزد و با نواختن به دو طرف آن حسینیان را به میدان می خواند.
برای ساختن نقاره ظرفی مسی یا سفالی مقعر را برداشته و پوست را روی آن می کشد.

نقاره ای که سکوت طبل ها را می شکند
استاد می گوید: هر دسته طبل زن می تواند از ده تا سی نفر تشکیل شود اما نقاره زن یکی است. هم طبل زن ها و هم نقاره زن باید آموزش دیده باشند.
وقتی از او می خواهی بهترین خاطراتش را برایت بازگو کند، اشک از چشمانش جاری می شود و از طبالی در حرم امام حسین(ع) یاد می کند. هنوز هم هر وقت بشود به کربلا می رود و بر طبلش می کوبد تا صدای نهضت حسینی همیشه رسا باشد.

طبل های دست ساز استاد علسکر در لندن
استاد علسگر می گوید: صدای طبل هایی که او می سازد علاوه بر خمینی شهر در جاهای دیگر ایران و حتی خارج از کشور و خلاصه هر جا که بخواهند دستگاه امام حسین (ع) را بر پا کنند به گوش می رسد از جمله مناطق مختلف استان اصفهان، خوزستان، تهران، عراق، کویت و حتی لندن.

از فرزندان او کسی به طبل سازی روی نیاورده ولی طبالی را کم و بیش. اما او توانسته در گوشه وکنار در آدریان و اصفهان شاگردانی را هم برای ساختن و هم نواختن تربیت کند.
صدای اعتراض طبل های او در شرایط و مراسم دیگری هم بلند شده است از جمله وقتی که نامردمان، سامرا را تخریب کردند. آن زمان گروه او در قائمیه اصفهان مقابل علما با کوبیدن بر طبل هایشان کوس رسوایی دشمنان خدا و خلق را به گوش همگان رسانیدند.