نام:                        حاج آقا سيد ابوالمعالي درچه اي

 

تاريخ فوت :              11آبان 1333 شمسی

محل دفن :              تخت فولاد اصفهان – تكيه كازروني

 

دومين فرزند آيت­الله ­العظمي سيد محمد باقر درچه­اي است. مادرش دختر حاج اسدالله درچه­اي، بانويي متدين و در كمال عفت و دانايي بود و لياقت همسري يك مرجع تقليد و استاد بزرگي همچون آقا سيد محمد باقر را دارا بود كه دستگيري از فقرا و فروتني نسبت به بانوان از ابتدا تا پايان زندگي­اش استمرار داشت ( درچه­اي،۱۳۸۳، ص۷۷۹-۷۸۰).
آقا سيد ابوالمعالي در عهد نوجواني و جواني ابتدا به فراگيري علوم اسلامي در حوزة علمية اصفهان بويژه در مدرسه نيم­آورد پرداخت. وي از محضر پدر بزرگوارش و مجلس درس عمومي خود سيد محمد درچه­اي بهره بسياري برد ( مهدوي، ص۱۹۲؛ رياحي،ص۱۰۹). سيد ابوالمعالي از جهت علمي مبرز بود و از حيث اخلاقي و اجتماعي نيز مورد توجه فضلا و روحانيون و مورد احترام مردم اصفهان واقع گرديد. علي­رغم بيماري مزمنش تا آنجا كه توان جسمي او اجازه مي­داد در امر خدمت به مردم و تبليغ و ارشاد مسلمين همت مي­گماشت ( رياحي، ص۱۰۹).
وي زندگي بسيار ساده و بي­آلايش داشت و فقيرانه مي­زيست ولي طبعي بلند و روحيه­اي شاد، سرافراز و سخاوتمند داشت و با كمترين هزينه به زندگي حلاوتي خاص مي­بخشيد. او هرگز از فقر و زندگي ساده رنج نمي­برد و قانع بود و هر وقت امكاناتي براي او فراهم مي­آمد؛ اقوام، دوستان و اهل محل از سخاي او متنعم مي­شدند و گاهي يك وعده غذا را كه فقط در حد سهم خود او بود با نيازمندي ديگر نصف مي­كرد و از كمك به ديگران دريغ نداشت( درچه­اي، ۱۳۸۳، ص۷۸۷-۷۸۸).
دوستان اهل علم و روحاني به رفاقت و همنشيني و مجالست علمي با او افتخار مي­كردند مانند پدرش صريح اللهجه و در بيان مطالب علمي حاضرالذهن بود. سؤالات شرعي و مطالب علمي را گويا و صريح جواب مي­داد. وي نظري بلند و طبعي عالي داشت به نحوي كه اكثراً به فضايل اخلاقي او غبطه مي­خوردند( رياحي،ص۱۱۰).

وفات وي در ۶ربيع­الاول ۱۳۷۴ق هنگام مسافرت به مشهد مقدس و زيارت ثامن­الحجج، امام علي بن موسي الرضا (ع ) رخ داد و طي مراسم باشكوهي جنازه­اش به اصفهان انتقال يافت و در تكية كازروني* به خاك سپرده شد ( مهدوي، ص۱۹۲؛ درچه­اي،۱۳۸۳، ص۷۸۸).