خانواده میله ای ایستاده سر میدان آزادی که پرچم استقلال را به دوش می کشند. خانواده شبیه مثلث است و مثلث است با سه ضلع و سه زاویه. پدر- مادر- فرزندان. زوایایش تنگی دارد. محدود میکند. آدم را در خود میفشارد. اگر این محدودیت ها نبود ضلع ها قد علم نمی کردند که اضلاع بر زوایا تکیه کرده اند. مثلث ازهر نوعی که باشد مثلث است. و روش رسم همه مثلث ها هم مثل هم. برای کشیدن نقاله بر می داریم. نشان میزنیم و ادامه می دهیم. مگر نقاله همان نصف دایره نیست؟ دایره همان ایمان است و نصف دایره هم همان ازدواج. با ازدواج نصف ایمان حفظ میشود و نقاله میماند. با ازدواج نقاله می گیریم و شروع می کنیم به کشیدن زاویه.نقاله را روی صفحه زندگی می گذاریم. صبر و بردباری را رسم میکنیم. خط تلاش را می کشیم. که هر چه خط بلند تر باشد زاویه ها بازترند و فشار زوایا کمتر. برای مثلث بهتر باید خط خوردگی کمتری داشت.برای یک خانواده آرام باید سنجیده گام برداشت تا اشتباهات و قلم خوردگی ها کمتر باشد. زاویه اول را می کشیم با دوضلع. به سراغ زاویه دیگر می رویم یک ضلعش آماده است این هم از برکات خدایی است که چون یک قدم برداری خودش راه را نشان می دهد. دو زاویه کشیده شد. اما جای سومی خالی است. به خصوص این روزها که در جامعه ما با تک فرزندی راس سومی ناقص و کج است و خیلی کوچک و نمی دانیم که کوچکی تنگی دارد و محدود میکند و فشارش را اول به ما وارد می شود و حساب مساحت زندگی را سخت تر.مساحت یا همان حاصل ضرب ارتفاع دیانت در قاعده ی مهارت هایمان و بعد تقسیم بر ضریب دو توقعاتمان. کاش مثلث های زندگی مان مساحت بیشتری داشته باشد. هر چه مساحت بیشتر موفقیت افزون تر. کاش این روزها که خبر از آمار کم ازدواج است تعداد این مثلث ها بیشتر شود. کاش معجزه ای رخ دهد و همه مثلث ها بزرگ شوند. آن قدر بزرگ که بشود خیلی چیزها را در آن جا داد. اما نه هر چیزی!!! پوشال درونش جای ندهیم. صداقت بگذاریم. شهامت رفاقت و... درونش را پر کنیم از خوبی ها و خارجش نکنیم که اگر از این مساحت اخراج شوند تو خالی شده و زشت می گردند. مانند کیف های فروشی در مغازه ها که اگر روزنامه ها را بیرون بریزیم از قیافه می افتند. کاش کاش...