یکی از درس های مکتب امام حسین (ع) «ادب» است. ادب آدمی را به همه جا می رساند. 
نمونه اش حرّ که ادب کرد و تا عرش بالا رفت. از آن طرف هم دشمنان اهل بیت (ع) بی ادبی کردند و به خاک مذلت افتادند. اویس قرنی یک چوپان بود، مدرک پروفسوری نداشت اما چنان به محضر پیامبر اکرم (ص) ادب نشان داد که پیامبر (ص) بارها از شدت دلتنگی او آه می کشید! اما ما هنوز ادب زیارت ائمه اطهار (ع) را نمی دانیم. حاضریم زائران امام رضا (ع) را بیازاریم تا دستمان را به ضریح برسانیم. ادب به ساده ترین زبان یعنی حرف گوش کردن.

اگر ما ادب داشته باشیم مطمئنا امام زمان (عج) ظهور می کنند اما ما غالبا نوکر زمان هستیم تا نوکر امام زمان! یعنی جو پرست و محیط پرست هستیم. در محیط گناه همرنگ جماعت می شویم و در مجلس امام حسین (ع) هم عزاداری می کنیم! کدخدایی بود که از مردم پول زور می گرفت و مردم از ترس جانشان اطاعت می کردند تا اینکه یکی از اهالی از این کار امتناع ورزید و کدخدا وقتی نتوانست تسلیمش کند دستور داد او را سر ببرند. همان موقع هم آمد نشست در مجلس امام حسین (ع) و گفت: السلام علیک یااباعبداله. آن لعنی که این ظالم به دشمنان امام حسین (ع) فرستاد اول توی سر خودش خورد.
ریشه همه خوبی ها ادب است و ادب انسان را به خدا و اولیای خدا نزدیک تر می کند. از امام حسین (ع) پرسیدند: «ادب یعنی چه؟» فرمودند: «ادب یعنی از خانه که بیرون می آیی به هر کسی می رسی پیش خودت بگویی او از من بهتر است.»