در برخی از مناطق صبحانه های خاصی وجود دارد که در دیگر جاها یافت نمی شود. از آنجا که این صبحانه های خاص با قومیت و جغرافیا و پیشینه تاریخی آن منطقه و مردمانش در ارتباط است به عنوان میراث معنوی و یا بهتر بگوییم ناملموس منطقه مربوطه شناخته می شود. در دیار ما چند صبحانه وجود دارد که خاص همین منطقه است: سرشیر، باقالی و نوعی حلیم
باقالی
«باقالی» صبحانه پر طرفداری است که پختن آن شغل اصلی بعضی افراد در محل های مختلف شهر بوده است. این افراد
لپه باقالی ها را پخته، کوبیده وطعم می دادند و سپس آن را در ظروف سفالی خاص که نوعی بلونی استوانه ای بود می ریختند و قاشق چوبی دسته بلندی در آن می گذاشتند و صبح های زود سر گذر ها می ایستادند و فریاد می زدند:
آی باقالی... آی باقالی
آویشن همنشین دیرینه باقالی است که بر روی آن ریخته می شود و در گویش مردم این دیار به «اوشون» معروف است. باقالی اکنون در برخی از آش فروشی ها و عدسی فروشی ها عرضه می شود و برخی از خانواده ها هم آن را در خانه
می پزند.
جالب اینکه این نوع پخت باقالی و استفاده از آن به عنوان صبحانه، مخصوص این منطقه است و تنها بعضی مناطق مثل خورزوق که زبان ولاتی دارند آن را می شناسند.
سرشیر
صبحانه دیگری که ویژه خانواده های خمینی شهری است «سرشیر» است که از شیر و رویه آن با روش خاص تهیه
می شود. این فراورده لبنی که حالت کفی دارد و در اثر گرما به شیر تبدیل می شود، با «روشیر» و «خامه» ای که در دیگر نقاط کشور به فروش می رسد متفاوت است. شاهد این مدعای ما شهرت سرشیر منحصر به فردمان در برخی شهر ها به «سرشیر سده ای» می باشد.
سرشیر به طور سنتی توسط خانواده هایی که گاو و گوسفند دارند و بیشتر توسط خانم ها در سحرگاهان و در هوای سرد اصطلاحا زده می شود. این فراورده در سال های اخیر به طور نیمه تجاری هم تولید و در برخی از صبحانه فروشی ها عرضه می شود. متاسفانه تحقیق خاصی در مورد نوع چربی های جدا شده از شیر به این روش و علمی و تجاری سازی این صبحانه صورت نگرفته است. با این تفاسیر جا دارد میراث فرهنگی جهت ثبت این دو صبحانه به عنوان میراث غیر ملموس شهر اقدام کند تا به این ترتیب سند دیگری از پیشینه این دیار کهن حفظ گردد.