اسامی، کلمات، اصطلاحات و همچنین ضرب المثل هایی هستند که در یک دوره رواج داشته و به کار می رفته اند و کم کم فراموش شده و رو به انقراض گذاشته اند به گونه ای که شاید نسل جدید اصلا آنها را نشنیده و معنی آن را ندانند مگر اینکه در فرهنگ لغت و یا یک متن با آن مواجه شوند.این لغات جزو هویت ما هستند و ما نباید اجازه بدهیم منسوخ شوند بلکه تلاش کنیم تا آنجا که می شود از آنها استفاده نیز بکنیم.

اورچین: پله، راه پله.

سوک: زاویه، گوشه. حتی اطاق های انتهای خانه ها را اطاق سوکی می گفتند.

پسین: بعد از ظهر، عصر.

گالش: کفش.

دایی زه: خاله، خواهر مادر.

سیاهه: صورت حساب، لیست، فاکتور.

پشته: آنچه بر هم تلمبار شده مثلا چوب های خشک درختان را می بریدند و روی هم می چیدند و نخی به دور آن می بستند و حمل می کردند که به آن پشته چوب می گفتند و یا اصطلاحا می گفتند چوب ها را پشته کن.

چاره: وسیله ای که هم اکنون هم در بقالی ها می بینیم و برای برداشتن اجناس مثل حبوبات به کار می رود.

چمبره: دایره ای از حصیر و اجناس دیگر که کاربردهای متفاوتی داشته مثلا از تیرهایی که وسط ایوان خانه ها بوده آویزان می شده و روی آن ظروف مواد غذایی را می گذاشتند. در ادبیات و عرفان هم معنی دایره و گرد هم جمع شدن می دهد.

قاشوه: وسیله ای دندانه دار که مثلا با آن پوست گاو را تیمار می کردند.

هشتی: محوطه ای در ورودی ساختمان های چند ضلعی (هشت ضلعی) که معمولا میهمانان و مراجعان در آن محوطه منتظر اهل خانه می ماندند.

باغ ملی: پارک

آبوچندر یا ابو چندر: لقب مردی ژنده پوش بوده اما امروزه این نسبت را به کسانی می دهند که علی رغم توانایی مالی همیشه لباس های مندرس می پوشند.

اندشتی: زیر پایی کوچکی که قنداق بچه را روی آن عوض می کردند که قالی نجس نشود.
 
 دم و پسا: پی در پی، مدام، راه و بیراه.
 
نیمدار: لباسی که هنوز کهنه نشده.
 
 تاریک و روشنا: خروس خوان.
 
 سور و پیریزون: بی نهایت (البته نام مکانی در حاشیه زاینده رود  هم هست.)
 
اَکی وکی یا اکی پکی: متعجب، دست و پا گم کرده.

 یه پسا: شاید، به یکباره.
 
کوکوری آسمون: ته ته آسمان.

شما هم می توانید کلماتی را که سراغ دارید برای نشریه فرصت بفرستید.