وازیچه

دهی است از دهستان ماربین شهرستان اصفهان در 9 کیلومتری باختر اصفهان که زاینده­ رود از جنوب آن می­گذرد و شاهراه اصفهان- نجف آباد از شمال آن. سایر ویژگی­های وازیچه در فرهنگ جغرافیایی اصفهان به شرح زیر است:

رستنی­ها: درخت زبان گنجشک، گیاهان گل ختمی، بومادران، کاسنی، گل پنیرک، خارخاسک، پونه و شاه تره که کاربرد دارویی دارند.

جانوران: شغال، روباه، خرگوش و گراز.

فرآورده­ ها: گندم، جو، شبدر، تره بار، سیب، گیلاس، آلبالو،زردآلو، گلابی و انار.

وازیچه دارای یک قلعه با 4 برج مخروبه است. جمعیت آن را در سرشماری1355به صورت 140خانوار قید کرده­اند کار و پیشه اهالی باغداری، کشاورزی، دامداری، کارگری و فرشبافی با طرح­های نائینی و اصفهانی است. دهستان ماربین (مهربین) از قدیم مرکز تمدن بوده و در تاریخ اصفهان رونق خاصی داشته است.

ماربینت که نسخه ارم است         آفتاب اندر او درم درم است

بلوک ماربین خوش­آب وهوا و باصفاتر از جمیع بلوکات اصفهان بود. این بلوک خاکش شیرین و آبش اکثر از زاینده رود بود و در انهارش تمام سال آب جاری بود و محتاج به چاه نبود.

اصل و اساس آبادی­های ماربین(سده)آب بود لذا آب به انحای مختلف و صور گوناگون در نام­گذاری دیه­­ ها و امکنه دخالت دارد. یکی از این آبادی­ها وازیچه است.

وچه تسمیه وازیچه

در تقطیع کلمه وازیچه به اجزای  وا+زی+چه می­رسیم. جزء اول مقلوب واژه­ی او به معنی آب است اما جزء دوم از ریشه زیستن می­باشد و جزء آخر علامت تصغیر است یعنی زیستگاه منسوب به آب. ويجه به معنی سرزمین مشرف بر آب روان معنی می­دهد. از طرف دیگر کلمه وز معنی مرغ شکاری نیز می­دهد، زاو را هم به معنی شکاف و گود بودن دانسته­اند. وازیچه به معنی  مکانی آب خیز و دشتی که بر روی سفرۀ بزرگ آب است. کلمات آبه، آوج، اوه، زره، زوآب، زاب و....همه به معنی آب و سرزمین آب گیر است. نخستین جهانگرد نامی که در سفر نامه­اش به شهر اصفهان اشاره می­کند می­نویسد: اصفهان آب و هوای خوش دارد و هر جا که ده گز چاه فرو برند آبی سرد و خوش بیرون آید.