رییس تعاونی قالی بافان در این باره به خبرنگار فرصت گفت: از سال 1382 که قانون بیمه قالی بافان اجرایی شد تا کنون 5 هزار قالی باف در شهرستان تحت پوشش بیمه مشاغل خانگی قرار گرفتند. رضایی مدارک مورد نیاز برای ثبت نام در این طرح را صدور کارت شناسایی برای داوطلب از جانب شرکت تعاونی قالی بافان شهرستان و همچنین صدور کارت مهارت برای قالی باف از جانب اداره فنی و حرفه ای پس از قبولی در آزمون کتبی و عملی قالی بافی عنوان کرد. وی افزود: بیمه شدگان - که در شهرستان ما غالبا خانم ها هستند و تنها در حدود 5 درصد آن ها را آقایان تشکیل می دهند - از 27 درصد حق بیمه تنها 7 درصد را خود می پردازند و پرداخت 20 درصد باقیمانده به عهده دولت است. به گفته رضایی این روند در طول 9 سال ادامه داشت تا اینکه اسفند ماه سال گذشته مقرر شد که از این پس از منازل بیمه شدگان بازدید به عمل آید و افرادی که مشغول به کار نیستند بدون باز گرداندن مبلغی که در این سال ها به عنوان حق بیمه هر 3 ماه یکبار واریز کرده اند، از لیست بیمه شدگان خارج شوند. این در حالی بود که از ابتدا چنین شرطی در کار نبود و تایید شرکت تعاونی و اداره فنی و حرفه ای برای اداره بازرگانی کفایت می کرد. رضایی ادامه داد: طرح بازرسی که به عهده شرکت تعاونی گذاشته شد از ابتدای امسال اجرایی شد اما اعتراض تعدادی از بیمه شدگان به فرمانداری در روزهای اخیر باعث شد که طرح، موقتا متوقف شود و دیگر بازرسی انجام نگیرد تا در آینده نزدیک تصمیم قطعی در این مورد اتخاذ گردد. رضایی در پاسخ به سئوال ما در رابطه با اینکه این مشکل در دیگر شهرستان ها به چه شکل حل شده است، گفت؟ تا آن جا که من اطلاع دارم طرح بیمه مشاغل خانگی در دیگر شهرستان ها به این گستردگی با استقبال مواجه نشده است و در شهر اصفهان نیز ظاهرا بنا بر این شده که مشمول بیمه شدن داوطلبانی که از امسال اقدام می کنند مشروط به اشتغال به کارشان باشد. آنچه لازم است بدان توجه شود این است که بسیاری از این بیمه شدگان کسانی هستند که یک عمر چرخ اقتصاد این شهر را در گوشه کارگاه ها در شرایطی سخت و با حداقل دستمزد چرخاندند و به صنعت و هنر این شهر غنا بخشیدند و حالا که به دلیل نشستن طولانی مدت پشت دار قالی سلامتی شان از دست رفته، چشمانشان کم سو شده، دیسک های کمرشان آسیب دیده، گردن هایشان دچار آرتوروز شده و انگشتان دستشان تغییر فرم داده، آیا رواست که بی توجه به همه این موارد برایشان چاره ای نیندیشیم و دست روی دست بگذاریم تا حقشان ضایع شود؟