او شاعری را از سال 1362 آغاز کرد و بتدریج با ورود به انجمن ادبی سروش و انجمن ادبی صائب اصفهان در این راه پیشرفت کرد.

اولین کتاب شعرش در سال 1369 توسط حوزه هنری منتشر شد. «ردپایی بر برف»، «نیمی از خورشید»، «نه ترنجی، نه اناری»، «نامه‌های کوفی»، «سنگچین»، «یلدا»، «هی شعر‌تر انگیزد» (مجموعه شعر طنز)، «سکته ملیح»، «چقدر پنجره» (گزیده غزل)، «جامه دران» و «لبخندهای مستند» (نثرهای کوتاه طنز) ازجمله کتاب‌های چاپ شده این شاعر هستند. او تاکنون برنده جایزه کتاب فصل برای کتاب «سنگچین»، نامزد جایزه کتاب سال بابت کتاب «سنگچین»، برگزیده سومین جشنواره شعر فجر و برگزیده کنگره شعر عاشورا هم بوده است. بیابانکی در قالب‌های سنتی و سپید شعرهای بسیاری دارد اما غزل و چارپاره ‌های او جزو آثار زبانزد است. با او گفت‌و‌گویی کوتاه انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

در یک ماهه اخیر فعالیتم در رسانه‌ها بیشتر شده است؛ از اوایل مهر ماه یکشنبه شب‌ها در رادیو ایران به‌عنوان گوینده برنامه «راه شب» را اجرا می‌کنم. محور این برنامه بیشتر ادبیات و فرهنگ است. البته برنامه بخش‌های مختلفی دارد اما مبنا همین است. همچنین دوشنبه شب‌ها که ساعت 11 در شبکه 4 تلویزیون در مجموعه شب‌های هنر شب شعر برگزار می‌شود به‌عنوان مشاور حضور دارم و یک آیتم را هم اجرا می‌کنم. این دو کار را در حوزه رسانه مشغول هستم اما کارهای دیگری هم در دست کار دارم. جمع‌آوری گزیده‌ای از غزلیات استاد خسرو احتشامی که تاکنون در 7-6 کتاب منتشر شده  از جمله کارهاست. در این کار انتخاب گزیده‌ها را من انجام می‌دهم و مقدمه‌ای هم برای کار خواهم نوشت و در نهایت انتشارات شهرستان ادب کتاب را منتشر می‌کند. در حوزه آموزشی و کارگاهی هم در تابستان یک دوره کلاس حافظ برگزار کردم و یک کارگاه در خصوص غزل امروز برپا کرده‌ام که آن هم رو به اتمام است. دوره‌ای با موضوع شعر امروز هم بزودی طراحی و زمان برگزاری‌اش را اطلاع‌رسانی خواهم کرد که علاقه‌مندان شرکت کنند.

به هرحال به روز بودن و به زبان امروز شعر گفتن و امروزی به اطراف نگاه کردن از ملزومات شعر است. غزل‌هایی که موسوم به پست مدرن شده‌اند بیشتر در دنیای مجازی اتفاق افتاده و حاصل توهمات نویسندگان آنهاست، این گونه غزل‌ها بیشتر نظم‌های شاعرانه هستند تا شعر. به اعتقاد من عمر این گونه غزل‌ها به اندازه همان چند روز ماندن است.

یکی از شیوه‌های انتقال تجربه نسل گذشته به امروز همین دوره و کلاس‌های آموزشی و ورک شاپ و کارگاه است. متأسفانه نسل امروز از این موضوع‌ها خیلی فاصله دارند و بیشتر به مرور صفحات مجازی و لایک  بسنده کردند . اما این فعالیت‌ها بیشتر جنبه تفننی دارند و در حوزه ادبیات و کار جدی محسوب نمی‌شوند. در حوزه شعر دفاع مقدس کار مستمر و مستدام اثرگذار و پاسخگو است. بعد از مدت یک سال از دوره‌های آموزشی شاید از دل شرکت‌کنندگان افرادی را که مستعد هستند بشناسید، اما اگر یک ساعت در جلسه‌ای در این خصوص صحبت شود شاید تنها برای مدت کوتاهی مؤثر باشد اما قطعاً اثر طولانی مدت ندارد. نهاد‌های فرهنگی هم به لحاظ اینکه بودجه کمی در اختیار دارند معمولاً سعی می‌کنند کارهای ویترینی انجام بدهند. بنابراین یک جشنواره برگزار می‌کنند تا سالنی را پر کنند و چند عکس از مراسم داشته باشند که بگویند در این رابطه جشنواره برگزار کردیم. این حرکت بدی نیست اما بیشتر جنبه ویترینی دارد و کار ماندگاری نخواهد بود. در حقیقت کار ویترینی باید محصول تلاش یک نهاد فرهنگی طی چند سال گذشته باشد.کار در این نهادها باید برود در حوزه آموزش و تربیت نیرو و تربیت نسل. این به نظر من از همه موارد مهمتر است اما کمتر به آن توجه می‌کنند.

در حوزه شعر و ادبیات متأسفانه چندان رضایت بخش نیست. به‌طور کلی شعر آنچنان در رسانه حضور جدی ندارد و یک حضور تفننی دارد. البته اینها هم بد نیست اما کار حرفه‌ای نیست. هر کسی می‌تواند یک دوربینی در جایی بکارد، بنشیند شعر ضبط و پخش کند اما این کار رسانه‌ای محسوب نمی‌شود. کار خلاقانه و اثرگذار، مستدام و مستمر دراین حوزه خیلی کم است به‌طوری که اصلاً به چشم نمی‌آید.

آینده قابل پیش‌بینی نیست اما همه این را می‌دانیم که آینده محصول تلاش حال است. یعنی هرچقدر الان برای این حوزه تلاش بشود آینده هم به همان میزان پیشرفت خواهد داشت. اما اگر کار و تلاشی صورت نگیرد و چراغ این خانه روشن نگه داشته نشود آینده‌اش متزلزل خواهد بود.