راه ها و وسائط نقلیه دو رکن اساسی حمل و نقل می باشند. در گذشته انسان نیازش به راه محدود بود اما زمانی که به تولیدات زیاد پرداخت نیاز به ایجاد راه های بهتر و جاده هایی با مشخصات فنی و مناسب احساس کرد تا اینکه امروزه استفاده از وسایل نقلیه غول پیکر و سریع السیر و راه هایی در زمین و هوا و دریا با کیفیت های بسیار بالا امری اجتناب ناپذیر گردید.
وسعت و بافت شهرهای قدیمی را وسایل حمل و نقل موجود در آن زمان یعنی پای آدمیزاد و پشت چهارپایان تعیین می نموده است. این شهرها چه بر اساس برنامه مشخص و دقیق به وجود آمده بودند و چه آنها که به خودی خود بنا شدند، نمی توانستند خارج از حدی که پیاده روی و استفاده از چهارپایان اجازه می داد گسترش پیدا کنند.
با اختراع چرخ و استفاده از آن راهسازی پیشرفت کرد. در قرن اول پیش از میلاد یکی از مشخصه های سفر در شهرهای روم باستان مواجه شدن با تراکم و راه بندان ترافیکی بود که این امر باعث گردید تا شهرداری های آن زمان نسبت به طراحی برای سیستم ترافیک و اعمال قوانین جهت کنترل بیشتر آن اقدام نمایند.
اولین قوانینی که حرکت وسایل نقلیه چرخدار را طی روز ممنوع می کرد توسط ژولیوس سزار وضع شد.
در بریتانیا اولین قوانین در سال 1285 وضع شد که بر طبق آنها به مالکین زمین ها مسئولیت هایی جهت حفظ و نگهداری راه ها واگذار گردید.
رومی ها جاده های خود را در کناره های کم ارتفاع می ساختند که در عین حال دید کاملی بر نواحی اطراف جاده داشته باشند و واژه بلندراه یا بزرگراه از همین امر ناشی شده است. افزایش استفاده از کالسکه در قرن هفدهم میلادی باعث به وجود آوردن جاده هایی برای مسافرت در راه های طولانی گردید.
در قرن هجدهم شاهد دوره ای از رشد مسافرت و فعالیت های تجاری هستیم. در این سده قوانین زیادی وضع شدند که اغلب آنها سعی در کنترل وسیله نقلیه و قوانین مربوط به بارگیری داشتند. بعد از انقلاب صنعتی در کشورهای اروپایی راه آهن های بین شهری به وجود آمد. این نوع راه آهن کیفیت حمل و نقل بین شهری را به شدت دگرگون کرد در حالی که وسیله رفت و آمد در داخل شهرها هنوز اسب و گاری و درشکه بود.
اختراع موتورهای احتراق داخلی و لاستیک های بادی در سال 1888 شرایط فنی را به وجود آورد که به همراه عوامل اقتصادی باعث پیدایش وضعیت کنونی در خودروهای شخصی گردید.
برای اینکه راه ها بتوانند پاسخگوی نیازهای خودرو باشند می بایست مورد طراحی مجدد قرار می گرفتند  چرا که سطوح جاده های خارج شهر و داخل شهر که برای کالسکه های اسب دار با چرخ آهنی ساخته شده بودند، نمی توانستند برای حرکت چرخ های لاستیکی مناسب و پاسخگوی سرعت خودروهای موتوری باشند.
در طی جنگ جهانی دوم منابع انسانی و مادی بعضا برای راهسازی نظامی به کار گرفته می شدند که در بهبود راه های غیر نظامی نیز واقع می گشتند و در همین دوران در آلمان مسئله ایجاد شبکه های طویل راه ها مورد توجه قرار گرفت و اتوبان هایی نیز بدین منظور ساخته شدند.
جاده های مشابهی نیز در انگلیس، ایتالیا و آمریکا ساخته شدند. قوانینی که در دوران پس از جنگ وضع شدند بر ایجاد راه های اصلی و استفاده از زمین برای ساخت این راه ها تاکید داشتند.
از اوایل قرن بیستم حمل و نقل ریلی نقش آفرینی نمود و در دهه های آخر قرن بیستم با توسعه و تکمیل کامیون های باری و تجاری شدن عملیات حمل و نقل جاده ای، حیات جدیدی در تجارت زمینی دیده شد.