شهر خمینی شهر از حوادث اخیر و بازتاب گستردۀ آن در رسانه ها لطمه خورد و کمترین تأثیر آن، بد نام شدن شهر در نزد دیگران است. دیده می شود بسیاری به دنبال آن هستند که چه کسی این موضوع را رسانه ای کرد و چرا به این گستردگی بازتاب داشت.

اما اگر هوشیار باشیم و همت به خرج دهیم؛ می توان از حوادث پیش آمده و پیامد های آن بهره برد. در این باره نكات ذیل قابل توجه است :

1- قدم اول برای درمان هر بیماری متوجه شدن و پذیرش بیماری است. کسی که خود را بیمار نبیند، حاضر به هزینه کردن و اجرای دستورات پزشک برنمی آید. بپذیریم که شهر ما دارای مشکلات جدی و مختلفی است و حادثۀ اخیر توانست بخشی از آن را آشکار کند. جریان اخیر، بیمار بودن شهر حداقل در سه حوزه را می رساند:

1 - حوزۀ انتظامی شهر

2- حوزه قضايي شهر

3- حوزۀ فرهنگی شهر.

کسانی که در مسائل شهر، تنها به نکات مثبت شهر اشاره می کنند و حاضر به پذیرش مشکلات عمیق آن نیستند، عملاً مانع بهبودی و ارتقای آن می شوند. پیدا کردن این که چه کسی حادثه خمینی شهر را رسانه ای کرده مشکلی را حل نمی کند، این حادثه بیمار بودن شهر را آشکار کرد، آیا پزشکانی برای درمان آن برخواهند خواست؟

2- در ریشه یابی این حادثه، بدون آن که بخواهیم کسی را مسئول مستقیم آن بدانیم، تمام دستگاهها و افراد مرتبط و به عبارت دیگر، همه چه مسئولان و چه مردم- نباید از بار مسئولیت های خود که باید انجام می دادند و ندادند طفره روند. اگر نیروی انتظامی، در امنیت شهر و اطراف آن حضور پر رنگ تر و قاطعانه تر می داشت، اگر دادگستری در برخورد با جرائم قبلی، جدیّت بیشتری به خرج می داد،  اگر همه دست اندرکاران فرهنگی شهر، از ادارۀ ارشاد و سازمان تبليغات گرفته تا همه روحانیون، معلمان و مربیان، کانونهای مساجد، مراكز بسیج، ورزشگاهها و...، کارهای خود را به شایستگی انجام می دادند، و اگر مردم، حساسیتی که باید به فساد و جرم داشته باشند را در خود زنده می کردند، حوادثی این چنین هولناک پیش می آمد؟

3- پس از آنکه پذیرفتیم شهر احتیاج به درمان جدی دارد و بعد از آن که دانستیم همه - چه مردم وچه مسئولان - در بیماری و درمان نشدن آن متهم هستند لازم می آید به خود آمده، عزم جدی برای درمان برداریم.

این که گفته شد می توان از شرایط پیش آمده سود برد، به این معناست که مسئولان و مردم با جدیتی که باید بسیار بیشتر از قبل باشد، جنب و جوش محسوسی را در شهر ايجاد کنند و همه به دنبال آن باشیم که چه باید کرد؟ چه کاری از عهده من بر می آید؟

مسئولان باید قدرت چانه زنی را بالا ببرند. یعنی در هنگام درخواست هایی که از مركز استان و یا بالاتر می کنند، با اشاره به حوادث پیش آمده، باید بتوانند امکانات و بودجه هایی که نسبت به قبل، خیلی متفاوت است را جلب کنند.

4- هرکاری و از جمله درمان، بدون برنامه ریزی و نقشۀ راه ناکارآمد است. درمان بیماری شهر هم حتماً نیاز به برنامه ریزی واقعی کلان و کارشناسی دارد. در قدم اول لازم است فهرستی از نیازمندی های جدی شهر در عرصه های گوناگون تدوین شود. این امر به ویژه در سه حوزه گفته شده (نیروی انتظامی، دادگستری و بخش فرهنگی) لازم است به وسیله تیم های کارشناسی خبره هر بخش، با تهیه نیازهای مشخص را اولویت بندی به آنها تدوین گردد.

مثلاً در نگاهی گذرا می توان فهرستی این گونه ای گفت:

الف) در حوزه انتظامی:

1-ایجاد کلانتری های جدید در سطح شهر2- ارتقای بخش فوریت پلیس (110) 3- افزایش نیروی انسانی کارآمد.

ب) در حوزه دادگستری:

1-ایجاد شعب جدید و تخصصی در بخش جرائم منافی امنیت عمومی 2- ارتقای نیروی انسانی دادگستری

ج) در بخش فرهنگی:

1- اختصاص قابل توجه بودجه های استانی و ملی (مثلاً از بودجۀ 80 میلیارد تومانی ملی برای مراکز قرآنی کشور درسال 88، ریالی از آن به مرکز قرآنی شهر تخصیص نیافت) 2- ساخت فرهنگسراها ، ورزشگاهها و...3 - ارتقای فعالیتهای کانونهای مساجد، مراکز قرآنی (با ملاک های قابل بررسی)

4- انتصاب مدیر به جای سرپرست در ادارۀ ارشاد شهرستان (پس از 2سال) پس از تهیه فهرست کارشناسی شده، تا حداکثر تلاش برای جبران کمبودها به کار گرفته شود.

5- مردم شهر باید این نکته مهم را در نظر داشته باشند که صرف واگذاری کارها به مسئولان دردی را درمان نمی کند. اگر خیرین شهر در امور گوناگون شهری، مثل ساخت کتابخانه، ورزشگاه، شهر بازی و سایر مراکز فرهنگی پیش قدم شوند واگر مردم با نادیده نگرفتن فسادهایی که رخ می دهد، با حساسیت پیگيری کنند، می توان رشد شهر را نه فقط از مسیر دولتی انتظار داشت.

6- خمینی شهر فرصت های فراوانی برای ارتقاي سریع دارد که باید شناخت و از آن بهره برد. سوابق درخشان در تربیت علما و دانشمندان و چهره های شاخص و همچنین وجود بسیاری از فرزندان شهر در میان مسئولان رده بالا و در بین افراد سر شناس در امور علمی، هنری، ورزشی و اقتصادی از امتیازات قابل توجهی می توان از همۀ افکار، استعدادها و توانمندی های فرزندان این شهر برای اعتلای آن استفاده کرد.

خلاصه که از پس حوادث پیش آمده می توان به شهر تکانی جدی داد. دلسوزان این شهر باید به دنبال آن باشند. البته از صاحب نظران، اندیشمندان و صاحبان اندیشه و طرح حتماً باید بهره برد. از توانائی های فکری و امکانات دانشگاه آزاد و صنعتی در رشد شهر استفاده کرد. اگر لازم است همایش کارآمدی در این باره برپا شود، باید با جدیّت پيگيري و از نتایج آن بهره برد.

نکته آخر: شهر ما تنها شهر مشکل دار نیست. کم نبوده اند جوامعی که مشکلات و بحران های بزرگی داشته اند، اما توانسته اند پس از سالها جدیّت و تلاش، معضلات آن را از بین ببرند و به سطوح بالاتر برسند. سنت خداوند نیز برآن است که «کسانی که در راه ما تلاش می کنند، راههای خودمان را به آنها نشان خواهیم داد. »

والسلام.

سید حسین موسوی زاده