اتوبوس مثل همیشه شلوغ بود و همه مترصد بودند که یک صندلی خالی بشود و شکارش کنند به جز دختر جوانی که توی این ازدحام بدون اینکه دستش را به جایی گرفته باشد، غرق در صفحه تبلت گاهی لبش به خنده باز می شد و گاه انگشت سبابه اش را تند تند روی صفحه عقب و جلو می برد و چیزهایی می نوشت. اتوبوس کم کم خلوت شد و دست بر قضا ما کنار هم نشستیم. گفتم: به نظر می رسد مطلب بسیار مهمی باشد که تا این اندازه شما را به خود مشغول کرده. لبخندی به لب نشاند: مشغول لایک کردن هستم.

از او راجع به آشناییش با نرم افزارهای کامپیوتری و مهارت هایش در این زمینه سوال کردم و همانطور که حدس می زدم، پاسخش «هیچ» بود!
گفتم پس عمرت را به هدر داده و در اسراف گذرانده ای. از موضعی که در مقابلم گرفت نمی دانستم باید بخندم یا گریه کنم.

- اتفاقا من اصلا اهل اسراف نیستم.
اسراف به معنای خارج از قاعده و قانون مصرف کردن نعمات الهی است. اما به نظر می رسید این خانم هم مثل بقیه، اسراف را تنها دور ریختن مواد غذایی و احیانا خریدن لباس های جورواجور می دانست. علتش هم این است که دور ریختن مواد غذایی یک رفتار ملموس عینی است. غافل از اینکه جوانی و عمر یکی از نعمات الهی است که بیهوده سپری کردنش یکی از بزرگ ترین مصادیق اسراف به شمار می آید و چنانکه گفته شده یکی از مهم ترین سوالاتی که در قیامت از انسان پرسیده می شود این است که جوانی ات را صرف چه کاری کردی؟

تفریح و خوشگذرانی به هر شکلی اعم از استفاده های بی مورد از فن آوریهای جدید مانع از آن می شود که شخص از سایر استعداد ها و توانایی هایش استفاده کند همچنانکه فکر او را از امور معنوی و آخرتی نیز به دور نگه می دارد.

به عنوان مثال جوان هایی که بر سر معابر وقت خود را با سیگار کشیدن و تخمه شکستن می گذرانند و یا خانم های خانه داری که به جای اینکه ساعاتی از وقت خود را به اموری مانند مطالعه، ارتباط و گفتگوی مناسب با همسر و فرزندان خود اختصاص دهند، دائم به اموری مانند پیگیری زیبایی صورت و اندام خود فکر می کنند و یا پای برنامه های تکراری از شبکه های مختلف می نشینند، از مهم ترین مصادیق اسراف کنندگان هستند.

امام موسی کاظم در این باره می فرمایند: زندگی ات را به چهار قسمت تقسیم کن؛ ساعاتی برای کار، ساعاتی برای عبادت و پرداختن به امور معنوی، ساعاتی برای تفریح و خوش گذرانی و ساعاتی برای خواب.