پسری 28 ساله به نام رسول با مراجعه جهت شکایت از پدر خود اعلام کرد:
«حدود 6 سال داشتم که پدرم به خاطر خطایی که مرتکب شدم به شدت عصبانی شد و مرا جلوی خودش نشاند و ناخنم را با انبردست کشید. از آن به بعد میان اقوام و دوستان انگشت نما شدم. این موضوع روحیه ام را به شدت تضعیف می کرد و اعصابم را به هم می ریخت تا آنجا که الان بعد از حدود 22 سال می خواهم از پدرم شکایت کنم.»

پدرِ جواد دانش آموز 8 ساله برای شکایت از معلم فرزندش مراجعه کرد و گفت:
«معلم به دلیل بروز یک خطای رفتاری از پسرم، گوشش را به گونه ای پیچانده که بخشی از لاله گوش را پاره کرده است.»
وی نیز اقدام به طرح شکایت «ایراد صدمه بدنی عمدی» از معلم مذکور نمود.
در پرونده اول با توجه به اینکه یکی از وظایف ذاتی وکیل و مشاور حقوقی اصلاح بین طرفین پرونده هاست و به دلیل رابطه خویشاوندی نزدیک، شاکی راهنمایی شده و نهایتا رضایت و گذشت قطعی خود را اعلام نمود و منجر به صدور موقوفی تعقیب شده و پرونده مختومه گشت.

اما در پرونده دوم پس از طی مراحل تحقیقات مقدماتی در دادسرا و پس از آن در دادگاه پرونده منجر به صدور رای محکومیت مبنی بر پرداخت اَرش به میزان 9 میلیون و 500 هزار تومان از جانب معلم گشت.

بعضا شاهد آن هستیم که والدین و حتی معلمان جهت تربیت کودکان، اقدام به تنبیه بدنی شدید می کنند. این در حالی است که مطابق آموزه های نورانی دین مبین اسلام و قوانین، آزار بی مورد کودکان به شدت نهی و هدف انسان سازی معرفی شده است. گاهی در برخورد با یک اشتباه کودک، به جای بیان آثار سو رفتار، تذکر، تهدید صرف، قهر کردن و... جهت مبارزه با «رفتار بد» با «خود شخص» دشمنی و مبارزه می شود و با واکنش های خشن و ظالمانه، در واقع عصبانیت والدین تخلیه می گردد و باعث تخریب شخصیتی کودک و دشواری در بازپروری او می شود که در مباحث جرم شناسی از آن به «لِیبلیسم» یا «برچسب زنی اتهامی» یاد می گردد.

مطابق بند پ ماده 158 قانون مجازات اسلامی، اقدامات والدین به منظور تادیب و حفاظت آنها، فقط درصورتی که درحد متعارف و حدود شرعی تادیب باشد جرم نیست. درغیر این صورت جرم محسوب می شود. هرچند مطابق روایات اسلامی در برخی موارد کم آن هم به صورت محدود تنبیه دانش آموزان تجویز شده است لیکن مطابق قانون، معلمان گرانقدر و افرادی مانند عمو و دایی، حق و تکلیفی در تنبیه بدنی ندارند درغیراین صورت حداقل مسئولیت کیفری«پرداخت دیه» است.

مطابق روایات معصومین (ع) و نظر علمای شیعه، اصولا تنبیه بدنی کودکان غیر مُمَیِّز(کودکان زیر 6 سال که توانایی تشخیص دقیق خوب و بد را ندارند) ممنوع است. تنبیه بدنی کودکان ممیز(بالای 6 سال تا حدود 15 سال) توسط والدین نیز با این مضمون است: «در صورتی که ادب کردن کودک متوقف بر تنبیه است، تا سه ضربه به حدی که موجب سرخی و کبودی نشود». البته در روایات اسلامی و قوانین کشور، قاضی از اختیارات بیشتری برخوردار است و اصولا در موارد مهم، رسیدگی به جرم و گناه فقط باید توسط قاضی صورت بگیرد. امام کاظم€Œعلیه السلام به مردی که از فرزند خود شکایت کرد آشکارا فرمود: «فرزندت را مَزن و برای ادب کردنش از او قهر کن ولی مواظب باش قهر کردنت طولانی نشود بلکه هر چه زودتر آشتی کن ( بحارالانوار 99 / 104).

هم اکنون اداره بهزیستی حمایت هایی برای زنان و کودکان بدسرپرست و پناهجو(فراری) ارائه می کند و درصورت ضرورت ایشان را اسکان می هد و افراد مددجو می توانند با «اورژانس اجتماعی» به شماره تلفن 123 جهت مشاوره و کمک تماس بگیرند. همچنین در صورت لزوم کودکانی که مورد آزار شدید والدین قرار گرفته اند می توانند با مراجعه به دادسرا بعد از تعیین قیّم اتفاقی توسط دادستان، اقدام به طرح شکایت از والدین نمایند.