قصد ندارم با این نامه رعب و وحشت ایجاد کنم، قصد ندارم سیاه نمایی کنم اما نا امنی در مناطقی مثل ارغوان و غرب پادگان چیزی نیست که بشود منکرش شد یا نادیده گرفت. جمعیت جوان شهر و همچنین سیل مهاجرین هر روز دارند به این سوی شهر گسیل می شوند بی اینکه آنچه یک شهروند لازم دارد اینجا فراهم باشد. قصد تکرار مکررات ندارم که چرا کوچه آسفالت نیست و جدول بندی ها چه می شود و این حرف ها! آنچه این روزها دغدغه من به عنوان یک خانم خانه دار شده امنیتی است که اینجا دارد کم رنگ می شود. قبلا هم گفته بودیم که ساختمان های نیمه ساز در این گوشه از شهر محل امنی برای بعضی ها شده است اما حالا می بینیم فقط این ساختمان های نیمه کاره نیستند که دارند آرامش را از ما می گیرند. اینکه در خانه ات نشسته باشی و گرم رسیدگی به بچه ها وکارهای خانه باشی، یکدفعه در خانه ات را بکوبند و بعد که می روی پاسخ بدهی بخواهند درب خانه را هل بدهند بیایند داخل خانه دیگر ربطی به این ساختمان های نیمه کاره ندارد، اینکه تو جرات نکنی فرزندت را که حالا دیگر می شود گفت بزرگ شده در خانه تنها بگذاری بروی همه اش که به این ساختمان های نیمه کاره مربوط نمی شود. از نیروی محترم انتظامی شهر تقاضا دارم یک گشت امنیتی برای این مناطق در نظر بگیرند، اینجا حتی از یک کیوسک پلیس 110 هم بی نصیب مانده است! این که دیگر به سازمان مسکن و شهرسازی ربط پیدا نمی کند. شهر ما همواره گل سر سبد شهرهای امن بوده است. بچه که بودیم در مناطق جنوبی و مرکزی ساکن اصلا چیزی به نام نا امنی را تجربه نکرده بودیم و با آن غریبه بودیم. تامین امنیت شهر با شماست و ما اینجا سخت نیازمند امنیت و آرامشیم.