ادبا و شعرای زیادی در معایب پرگویی و محاسن گزیده گویی گفته و سروده اند و همگی به اتفاق سخن سنجیده و حساب شده را توصیه و آن را چون گوهر دانسته اند تا جایی که کسی مانند سنایی در چند بیتی که آورده می شود حکم عقل را در مورد سخن گفتن چنین می داند که باید نیکو و گزیده و منطقی سخن گفت و حرف زد و در غیر این حالت ابکم (لال) شد و از سخن لغو دوری جست:

نطق زیبا ز خامشی بهتر / ور نه در جان فرامشی بهتر

در سخن درّ ببایدت سفتن / ور نه گنگی، به از سخن گفتن

گنگ اندر حدیثِ کم آواز (1) /  به که بسیارگوی بیهده ساز

کرد عقلت نصیحتی محکم / که نکو گوی باش یا ابکم (2)

پاورقی:

1- کم آواز: کنایه از بی ارزش و کم ارزش

2- ابکم: لال و گنگ