در شماره پیشین چنین فرض شد ک جنبه های مختلف علم و فن آوری همچون قطارهایی روی ریل ها به راه می افتند و ملت های هوشیار به موقع بر آن سوار می شوند، ولی عده ای هم به دلایل آورده شده همانند ساختار فکری و اجتماعی خود، و فقدان بیش های لازم و درک ضرورتها از آنها جا می مانند که می توان رمز موفقيت یا عدم موفقیت ها را در کشورها و نیز در دیار خود سوار شدن و یا نشدن به موقع بر قطارهای مذکور دانست.

یکی از این قطارها که سالیانی است به ریل آمده، دنیای مجازی و رسانه های مجازی و سایت ها هستند که در این نوبت به آن می پردازیم.

با ظهور و گسترش فضای مجازی و اینترنت، بر پایه فرضیه برخی دانشمندان، دیگر جهان از بلوک مستقل و جدا از هم که ارتباط آنها توسط کبوترهای نامه بر و پیک های تیزپای و دود و آتش و نهایتاً وسایل ارتباطی چون بی سیم و تلفن و رادیو و تلویزیون بود، فاصله گرفته و به یک دهکده تبدیل شده است که به سادگی حرفهای خانه همسایه ها هم شنیده می شود و به سرعت منتقل می گردد.

امروزه وسایل ارتباطی جدید به سرعت گسترش یافته و در دسترس همگان قرار گرفته است و همه کس می تواند از آنها استفاده کند. در این میان از این فضا هر کس استفاده خود را می برد و اهداف خویش را پی می گیرد مثلاً عده ای به فکر رسانه های اینترنتی و بهره گیری از فضای مجازی برای مجله و سایت افتاده اند و انواع مجله ها و سایت های اختصاصی را روی فضای مجازی ايجاد کرده اند و افکار و عقاید و مرام خویش را تبلیغ می کنند. اما آنچه مهمتر است اینکه ما برای این سفره گسترده چه آشی تولید کرده یا می کنیم و چه حرفی برای گفتن داریم که شهروندان در هر سن و سالی و با هر سلیقه و ذائقه ای بتوانند از آن بهره بگیرند و به ناچار بر سر سفره دیگران دست دراز نکنند که لاجرم آنچه دیگران پخته اند را نوش جان کنند فقط به این دلیل که مسؤولین و مدیران و صاحب نظران و اهالی قلم شهرش بر قطار سوار نشده اند و از آن جا مانده اند.

بنابر این حال که نمی شود قطار را متوقف کرد باید بر آن سوار شد اما با کوله باری و چمدانی غنی و پرمحتوی تا حرفی برای گفتن نه تنها برای خودیها بلکه برای بشریت و انبوه انسانهای مشتاق در سراسر دنیا داشته باشیم که پیشینه فرهنگ و ادب و هنر و اندیشه و آموزه های دینی، چنین توشه ای را می تواند فراهم کند. کافی است کمی همت به خرج داده شود و ذوق و سلیقه به کار رود و از آن گنجینه ها لوح هایی خارج و در معرفی دید همشهریها و جهانیان قرار گیرد. بنابراین وجود فضای مجازی و در دسترس بودن آن واقعیت است و نباید کاهلی و سستی و بی توجهی و عدم دانش و بینش عده ای فرصت سوز شده و تبدیل به یک  واقعیت تلخ شود.

حال که تعدادی از جوانان این شهرستان وبلاگ هایی طراحی کرده اند که کاربر هم دارد و سایت فرصت آنلاین هم وجود خارجی دارد و همشهریانی فهیم از آن توقعات به جایی دارند جای کم کاری و تردید و دودلی وجود ندارد پس باید دو دسته آستین های همت را بالا زنند که در گوشه ای از این قطار به شدت در حرکت جایی برای خود بیابیم:

اول مدیران و مسؤولین شهر که لازم است اهمیت موضوع را دریابند و سیاست های تشویقی داشته و راه را هموار کنند و یا حداقل سنگ اندازی نکنند، دوم صاحبان فکر و اندیشه و قلم که آثاری با توجه به نیازهای فعلی و نیز معضلات فرهنگی و عمرانی و مدیریتی و روانشناختی و چالش های پیش روی ساکنین این شهر تولید و روی وبلاگها و سایت های موجود قرار دهند و حتی سایت های ادارات هم باید فعال شوند و از این طریق آموزشهای مختلف و اطلاعات مورد نیاز ارباب رجوع خود را منتشر سازند.

خلاصه:

• فضای مجازی و رسانه های مجازی و وبلاگها و سایت ها یک واقعیت انکارپذیر هستند.

• مراجعه افراد و نیز شهروندان شهرستان خمینی شهر به این فضاها هم یک واقعیت می باشد.

• دیگران به شدت در حال تولید برای ارائه بر سر این خوان گسترده مجازی هستند.

• لازم است با اتکا به پشتوانه غنی ادبی، هنری، فرهنگی؛ صاحبان فکر و اندیشه دست به کار شوند و مطالب کاربردی و نیاز روز را تولید و در اختیار فضای مجازی در شهر قرار دهند.

• مدیران و مسؤولین شهرستان لازم است اهمیت موضوع را درک و سیاست های حمایتی داشته و راه با برای فعالان عرصه دنیای مجازی هموار سازند.