روزانه هزاران خبر از گوشه و کنار جهان از طرق مختلف انتشار می یابد که واکنش های متفاوتی را ایجاد می کند ولی برخی از آنها به نوعی متفاوت هستند و انسان را به فکر کردن وا می دارد، سعی می شود این گونه خبرها دست آویز نوشته هایی در مجموعه های مختلف فرصت آنلاین از جمله ستون پرسه به دلیل کاربردی بودن و عبرت آمیز بودن قرار گیرد.

یکی از این خبرها این بودکه در یکی از کشورها محاسبه کرده اند که باز کردن کراوات در فصل های گرم د محیط های سر بسته مثلاً در ادارات و شرکت ها می تواند منجر به کاهش مصرف انرژی دستگاه های تهویه مطبوع گشته و به این طریق میلیونها دلار صرفه جویی انجام گیرد، پس معطل نشده اند و تبلیغات را شروع کرده اندو جالب اینکه مقامات ارشد کشور از خود شروع کرده اندو بعد برای مردم تکلیف تعیین کرده اند چرا که در تبلیغات خود مسؤولین کراوات های خود را سر کار باز کرده و کنار می گذارند تا دیگران هم یاد گیرند و عمل کنند.

به نظر شما کاربران فهیم فرصت این خبر انسان را به فکر وا نمی دارد که به این موارد بیندیشند که آنها کشور مسلمان نیستند و قاعدتاً نباید با آیات قرآنی و سخنان ائمه و آموزه های دینی ما در مذمت اسراف و تبذیر که چند مورد آن آورده می شود آشنا باشند. پس چرا چنین عمل می کنند؟

اسراف گران از اصحاب آتش اند قرآن: مجید

خداوند اسراف گران را دوست نمی دارد: قرآن مجید

بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید: قرآن مجید

آنکه با اسراف و تبذیر زندگی می کند نعمتش از بین می رود: امام موسی بن جعفر (ع)

زیاده روی مقدمه فقر و تنگدستی است: امام علی (ع)

کسی که به زیاده روی افتخار کند با تنگدستی خوار و زبون می گردد: امام علی (ع)

بخشش و ترحم اسراف کار هم مذموم است: امام کاظم (ع)

خداوندا به محمد و آل او درود فرست و مرا از اسراف و زیاده وی محافظت فرما: از دعاهای امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه.

اگر حتی آنها این سخنان را به عنوان مطالبی که بزرگانی و یا حکمایی گفته اند جایی شنیده یا خوانده باشند آیا پایبندی آنها عملاً به آن گفته ها بیشتر است یا ما که خود را مسلمان و شیعه می دانیم.

آیا اگر ما محیط کار و زندگی خود را بیش از حد گرم و سرد دیدیم به فکر تنظیم حرارت از طریق منبع گرما یا سرما می افتیم و سعی می کنیم از متناسب کرن لباسهای خود استفاده کنیم.

آیا اصولاً هزنیه های محیط های عمومی را مربوط به خود می دانیم و یا فکر می کنیم آنها که مال ما نیست هر طور می خواهد بشود، در صورتی که واقعاً پولش را ما می دهیم و این ثروت عمومی است.

آیا رفتار ما در مراسم مختلف، جشن ها و سوگواریهای شخصی و مذهبی متناسب با آیات قرآنی و توصیه های پیامبر و ائمه اطهار می باشد و یا چیزی بالاتر از اسراف و تبذیر است و این ما هستیم که رفتار خود را به مراسم تحمیل می کنیم به جای آنکه ببنیم دینمان چه می گوید.

آیا دین کامل و ادبیات و  فرهنگ غنی و پر محتوی کشور ما نمی تواند الگوی دیگران باشد و رفتار آنها باید الگوی ما شود؟