سلسله نشست های رازهای شادی بخش در خانواده با حضور دکتر محمدرضا عابدی در سینما فرهنگ برگزار شد. به گزارش خبرنگار فرصت آنلاین این همایش که با همکاری چهار نهاد،سازمان رفاهی تفریحی شهرداری،اداره بهزیستی شهرستان،گروه فرهنگ و خانواده خمینی شهر و خیریه بقیه الله اعظم برگزار شد با استقبال خوب مردم رو به رو شد.
از برنامه های این جشن موسیقی سنتی و اجرای نمایش توسط گروه چهرک پیرامون موضوع همایش بود.

در ادامه دکتر محمدرضا عابدی عضو هیات علمی دانشگاه اصفهان به ایراد سخن پرداخت. وی خلاصه ای از مطالب جلسه قبل را ارائه و افزود: نشاط به 3 دسته تقسیم میشود:نشاط فردی،نشاط اجتماعی و نشاط خانوادگی.نشاط فردی یعنی من به عنوان یک شخص چقدر شادمانم که فرمولهایی برای افزایش این حس وجود دارد؛مثل بیان احساس،خلاقیت و...نشاط اجتماعی همان احساس اعتماد و امنیت در اجتماع است.به عنوان مثال شما در محله ی زندگیتان مطمئن باشید که افراد در صورت بروز مشکل از شما حمایت میکنند این نشاط اجتماعی است.که گاهی نشاط فردی بالا نیست اما نشاط اجتماعی بالا است. به عنوان مثال در مراسم عزا افراد دور فرد داغ دیده جمع میشوند از او انتظار و توقعی ندارند و او را درک میکنند.اینجا نشاط فردی نیست ولی نشاط اجتماعی داریم. بالعکس در مراسم عروسی نشاط فردی است ولی نشاط اجتماعی نداریم چرا که افراد از میزبان توقع دارند.به طور کلی در نشاط فردی،فرد از دیگران چیزی را مطالبه میکند ولی در نشاط اجتماعی،دیگران میخواهند چیزی را به فرد بدهند.

ولی بحث نشاط خانوادگی متفاوت است؛مثلا اگر در خانواده ای شخصی به تنهایی شاد است این نشانه ی نشاط خانوادگی نیست بلکه نشانگر نشاط فردی است.
وی در ادامه با پرسیدن سوالاتی از مخاطبان و مجری آن ها را با خود همراه کرده و ذهن آنان را به چالش کشید.
وی با پرسیدن این سوال از حضار که شما در زندگی خانوادگی خود چه مشکلی دارید،تصریح کرد: نحوه ی پاسخ شما به این سوال نشاط خانوادگی شما را روشن خواهد کرد.تنها زمانی شما دارای نشاط خانوادگی هستید که جواب این سوال را این گونه بدهید مشکل مهم من در زندگی ناتوانایی من در خدمت کردن به خانواده ام و درست انجام دادن وظیفه ام در قبال اعضای خانواده است.چنین فردی در واقعیت زندگی می کند.

وی افزود:افراد در این زمینه چنددسته اند:افرادی که مدام از دیگران شکایت دارند و در مشکلات دنبال متهم کردن دیگران هستند که نشاط خانوادگی ندارند و در ذهن زندگی میکنند و هرچه میزان فراموشی و غفلت از تعهد ها بیشتر باشد فرو رفتگی در دنیای ذهن بیشتر است.دسته ی دوم اشخاصی که از خود شروع میکنند وظایف خود را به درستی انجام میدهند و از غفلت بیرون می آیند و در نهایت به دنبال تاثیر کارهای خود روی دیگران هستند این افراد در واقعیت هستند که هدف شما هم از شرکت در این جلسه باید همین باشد که به جای متهم کردن دیگران وظیفه ی خود را بدانید و در واقعیت باشید نه در ذهن.

وقتی اولویت هرشخص اول خانواده باشد نه کار تفریح و ...او در دنیای واقعی است.
در مسائل خانوادگی4ایستگاه مطرح است:ذهنیت،واقعیت،ارزشها و معنویت و تنها کسانی نشاط خانوادگی بالا دارند که در ایستگاه معنویت بایستند.
وی در این قسمت نیز با طرح چهار سوال از مخاطبین به نوع و نحوه ی رفتار آنها در خانواده اشاره کرد و افزود:در خانواده ای که نشاط وجود دارد تکلیف افراد با هیجانات مشخص است،که غر زدن نوعی ابراز هیجان است،وقتی همسر یا شخصی در خانواده غر میزند نشان دهنده ی ابراز هیجان اوست،وقتی فردی سریع دست از غر زدن برنمیدارد این مورد نشانگر تنظیم هیجان اوست به این معنا که از درون تحت فشار است و با این وسیله به تخلیه خود میپردازد.ولی گاهی غر زدن تداوم میابد و همیشگی است که این نشانه ی ناامنی شخص است.برای حل این موضوع باید به او احساس امنیت داد،با مهربانی با در آغوش کشیدن و با تحمل کردن. باید بدانیم زنان علی رغم مشکلات جسمی بیشتر عمر طولانی تری دارند و دلیل آن ابراز و تنظیم هیجان با دو ابزار مهم گریه و غر زدن است.پس این تنظیم هیجان از جانب هر شخصی در خانواده باشد نباید جلوی آن را گرفت(حتی از سوی آقایان ) چرا که برون ریزی نکردن هیجانات منجر به درون ریزی و مشکلات روحی و جسمی به دنبال آن می شود.

وی در ادامه از راهکارهای رسیدن به معنویت در خانواده گفت و افزود:برای این که بتوانیم در خانواده عضو موثری شویم باید قدمهایی به سوی ایستگاه چهارم یعنی معنویت برداریم که اولین قدم حضور است یعنی نسبت به همسرمان بی توجه نباشیم کنار او باشیم و به حرفهایش گوش دهیم.گاهی طرف مقابل اعتراض ندارد و فقط میخواهد احساساتش را ابراز کند،حضور و توجه ما و دادن احساس امنیت و آزادی به اعضای خانواده به آنها نشاط می بخشد.همه ی اعضای خانواده باید مجاز باشند که در خانواده با گریه کردن،غر زدن و یا حتی پرخاش کردن ابراز هیجان کنند بدون این که مورد اتهام قرار گیرند و اطمینان داشته باشند که رها نمیشوند و اعضای خانواده هوایشان را دارند.گام دوم به کار گیری منطق معنویت است و نه منطق علمی.چرا که در منطق علمی همه چیز برحسب قواعد و دنبال دلیل گشتن و در مواقعی اعتراض کردن است اما در منطق معنوی به جای اعتراض به دیگران به دنبال انجام وظیفه خودتان هستید.در منطق معنوی فرد در مشکل دیگران اسیر است و مشکل از خود او نیست و از دیگران است،در منطق معنوی محبت و شفقت به کودک بازیگوش بیشتر از فرزند آرام است چرا که فرد متوجه است کودک بازیگوش به محبت و توجه بیشتری احتیاج دارد. قانون معنوی میگوید همواره تو حرکت کن و از دیگران انتظاری نداشته باش.طبق این قانون در خانواده ای نشاط بیشتر است که اعضای مشکل دار بیشتر مورد توجه هستند. گام سوم این است که هدایت خواه باشیم یعنی بخواهیم که از همه یاد بگیریم و دنبال پاسخ پرسش هایی در مورد چگونگی انجام وظایفمان باشیم.گام چهارم تعهد است و نشان دادن احساس تعهدمان به اعضای خانواده.تعهد یعنی مراقب اعضای خانواده مان باشیم.گام پنجم حفظ حریم خانواده است،یعنی به تعهدات اخلاقی و شرعی خودمان در قبال همسر پایبند باشیم. گام ششم ابراز احساسات مثبت است،یعنی قدردانی کردن و جملات محبت آمیز را بر زبان آوردن.
و گام آخر و مهم توجه و تصور است.توجه به این معناست که هنگام مشاجره ها و اختلافات، ذهن ما مدام بدیهای طرف مقابل را به خاطر میآورد زمانی که بتوانیم توجه برگردانی کنیم و نکات مثبت طرف مقابل را در نظر بگیریم تنش ها زودتر پایان میگیرد و تصور یعنی به خاطر آوردن اتفاقات خوب گذشته و در مورد آن ها صحبت کردن که تمام این موارد نشاط خانوادگی را بالا می برد.

وی در پایان تمامی صحبت های خود را در این چند جمله خلاصه کرد که:
1- نشاط فردی و اجتماعی از نشاط خانوادگی جدا است و نشاط اجتماعی یعنی در هر شرایطی اعضای خانواده پشتیبان یکدیگرند و یکدیگر را متهم نمی کنند.
2-برای ارتقای نشاط خانواده مهارتهای آن را یاد بگیریم و برای اصلاح از خودمان شروع کنیم و اگر رفتار ناشایستی از اعضای خانواده دیدیم او را درک کرده و حالت تدافعی نگیریم.
3- و در نهایت برای افزایش شادی در خانواده ها در هر شرایطی گفت و گو با یکدیگر را افزایش دهیم.