می گویند تکواندو را از یک استاد کره ای، یاد گرفت و شد بنیانگذار سبک پومسه در کشور. شاگردهایش به او می گفتند: "استاد قوچانی"فلسطین و لبنان که درگیری بود، با دکتر چمران و عده ای دیگر از ورزشکاران، به عنوان چریک راهی آنجا شد. همرزم هایش به او می گفتند: "ابوفاضل"

سال 1359 بود که با کمربند مشکی ها، رفت برای مبارزه؛ آن هم نه توی باشگاه تکواندو که روی زمین جنوب. بچه های تیپ 25کربلا به او می گفتند: "فرمانده". آخر فرمانده گردان بود.

سوم فروردین ماه1361 بود که پیکرش را روی شانه های شهر گذاشتند و شهرمان عطر تابوت گرفت. نه فقط شهر ما، تهرانی ها و اصفهانی ها هم قهرمان ما را روی دوش خودشان بالا بردند و گردن تابوتش، حلقه گل انداختند. محمد اما انگار روی دوش شهر ما سنگینی می کند که فروردین هم آمد و رفت و اما روز شهادت محمد قورچانی مناسبتی نبود که توی تقویم و روی بنرها و بیلبوردهای در و دیوار و توی باشگاه های شهرِ منِ بچه خمینی شهری پیدا باشد. هر چند همشهری ام را حالا دیگر خیلی ها می شناسند. یا بهتر است بگویم لااقل تکواندوکارهای کشور می شناسند، یعنی امسال بیشتر شناختند. لااقل بهانه ای پیدا شد برای شناختنش. امسال همشهریِ من، شهید شاخص قشر ورزشکاران معرفی شد. عکس همشهری ام را روی سینه ورزشگاه های اهواز، شوش، تهران، اصفهان و... می زنند؛ لیگ برتر باشگاه های کشور، جام استاد شهید محمد قورچانی برگزار می کند؛ سازمان بسیج ورزشکاران سپاه صاحب الزمان(عج) استان به همراه اداره کل ورزش و جوانان استان به خانه همشهری ما می آیند و به همین بهانه با خانواده همشهری مان دیداری تازه می کنند؛ زورخانه علی قلی آقا در اصفهان برای همشهری ما بزرگداشت می گیرند و...

همه این ها خوب است و بد. خوب است که همشهری مان را همه فرزند خودشان می دانند و بد است که فرزندمان توی شهر خودش غریب است که حتی وقتی از بچه محلش که اتفاقا او هم اهل ورزش و اتفاقاتر تکواندو کار است، می پرسم: "محمد که بود؟"، چیزی نمی داند. خوب است که به مناسبت هفته دفاع مقدس برای یادبود روح الله داداشی، مسابقات پرورش اندام برگزار می شود، من با پهلوان داداشی، برادر کشتگی ندارم، اما شاکی ام که یادی از پهلوان و ابوفاضل شهرم نیست و یادبودی برگزار نمی شود. بد است که شهریورماه همین امسال، توی شهرهای دیگر، دارند از همشهری ما می گویند و توی شهر خودمان خبری نیست. یا اگر هم هست، پیدا نیست، اسمش را جایی نمی شنویم و یادش را توی گلزار امامزاده شهرمان جا گذاشته ایم.

گفتم که قصدم نق زدن نیست؛ نقد عملکرد تربیت بدنی و کنگره شهدا و هیات های ورزشی شهرم هم نیست؛ دارم به این فکر می کنم چقدر قوی شده ایم که اینقدر راحت قهرمان شهرمان را ضربه فنی کردیم؟!