شبی گیسو پراکنده به عالم / پریشان مو گریبان چاک و در هم

شده خورشید در طشت غم و آه/ به خون بنشسته در حیرت رخ ماه

شب جولان مستان الهی / شب جنگ سپیده با سیاهی

شب آزادی تا نفخ فی الصور / شب یخرج من الظلمات الی النور

شب معراج هفتادو دو خورشید / شب ایفای عهد وعشق و امید

تماشاگر خدای عشق در طف / به عشاق سر وجان هشته بر کف

به مستانی که راه حق نوردند / که با سر از ره خود بر نگردند

حسین ابن علی آن چشمه نور / دُرّ افشان کرد در آن شام دیجور

چو تاریکی بیابان را نوردید / خجالت را ز یاران پرده بدرید

همه اصحاب و خویشان را صدا کرد / مصیبت های فردا بر ملا کرد

که برگردد هر آنکس سینه سرد است / که فردا روز خون و داغ و درد است

نه هر کس رهرو این راه گردد / تواند همسفر با ماه گردد

اگر در فکر جاه و آب و نانید / شتر گیرید شب را و برانید

ز گردن دین خود پرداز کردم / ره بر گشتتان را باز کردم

گران این گفته بر احساس آمد / به جوش از خون رگ عباس آمد

که من هم ای برادر ره بگیرم / سزد زیبنده گر ،زین غم بمیرم

که تا، بی چشم و دست و سر نگردم / معاذاله از این ره بر نگردم

من امشب تشنه ام تا جام گیرم / ز دستت ساغر فرجام گیرم

بس آن مه دُرّ ز چشم خونفشان سفت / لب خورشید بشکفت و به مه گفت

که من شرط ادای وام دارم / برایت از شهادت جام دارم

تو جانا پاسدار خیمه هایی / نگهبان حریم کبریایی

علمدار منی ای اشجع الناس / مبادا کربلا بی عشق عباس

گل از رخساره عباس بشکفت / ز اشک شوق گرد آرزو شست

دگر یاران به جوش و در تلاطم / که مائیم و سرانِ هشته بر  خم

بریرش گفت ما پرواز دردیم / به راه عاشقی هفتاد مردیم

به مستی مسلم بن عوسجه گفت / نیارم عشق تو در سینه بنهفت

اگر هفتاد ره سوزم به راهت / من و شوق تو و برق نگاهت

بهشتی باز، گلگون شهپرعشق / حبیب ابن مظاهر مظهر عشق

کهن مینای ناب ارغوانی / حریف پیر سر کرده جوانی

ز یاقوت دو لعلش دُر به هم سفت / چو دریای صدف زا سینه بشکفت

مرا زیبد که جان پالوده گردد / به خون مویم خضاب آلوده گردد

سبو را سر به پایت می شکانم / غم هفتاد ساله می تکانم

چو می بارید می از پیر و برنا / معربدکش؛ زهیر باده پیما

به مستی آنچه در دل بود، رو کرد / حقیقت را به ساقی گفتگو کرد

که گر صد باره ام در خون ببینی / هنوز این مست را مجنون ببینی

شنیدی قصه پیران درگاه / جوانانش سرا پاغیرت اله

فروزان تر ز ماه پر فرو غند / بلاغت پیشه گان پیش از بلوغند

ز کفرستان شیطان سخت دورند / ز ایمان قاسم آیات نورند

سخن از قاسم آمد در شب عشق / به پیش شاه آمد با تب عشق

که ای ساقی ز جامت تشنه کامم / به فردا چون شود سهم الامامم

از او پرسید ساقی کام تو چیست؟/ بگفتا جز شهادت شوق من نیست

شهادت در مذاقم خوشترین است / مرا شیرین تر از شهد انگبین است

دلم از کف شد و جان بر لب آمد / زبانم لال وقت زینب آمد

به پیش شاه رخساره بر افروخت / به رخ سیلی زد و جان مَلَک سوخت

صحیفه لحظه ای گردید خاموش / ز سنگ داغ ها افتاد بیهوش

سر شه بر فراز گوش زینب / سخن ها رفت و آمد هوش زینب

که ما با تو در اول عهد بستیم / به یک میخانه با ساقی نشستیم

مبادا سینه از غم چاک سازی / کز آن غم شعله ور افلاک سازی

همه اهل زمین گردند فانی / تو جانا تا ابد پاینده مانی

گریبان پاره کردن از تو دور است / که صبرت کوهی از الله و نور است

نماز شب گزار ای آیت رب / که هستی مستجاب الدعوه زینب