نام:     عباس عظیمی         تخلص : مهجور

متولد :دوازدهم تیرماه 1320 شمسی محل تولد : مورچه خورت

  شرح حال:

 کلاس ششم ابتدایی را همان جا به پایان رساند و پس از آن به کارگری مشغول شد. پس از فوت پدرشان و به علت وضعیت نامناسب کار در مورچه خورت به مهاجرت اندیشید و در سال 1346 ، به خمینی شهر آمد و شغل بنّایی را اختیار کرد. در سال 1357به استخدام آموزش و پرورش درآمد و خدمتگزار مدرسه شد. محیط فرهنگی مدرسه ونیز مطالعه کتاب همدم لحظات خلوتش شد و روح و روانش را با شعر آمیخت. در 1359 به واسطه ی آشنایی با خلیل باغبان و تاثیر و تحوّل عجیبی که از نگاه و مرام او گرفت و نیز به درخواست مرحوم باغبان، وارد انجمن ادبی سروش (درخانه ی شعرا) شد و این حضور تا به امروز دوام پیدا کره است. شعر عباس عظیمی زبانی کلاسیک و درون مایه ای اندرزگونه دارد. او معتقد است که شعر باید باعث بیداری بشود و شعرهای وصفی و توصیفی را بی فایده می داند. عباس عظیمی همچنین اشعار فراوانی در مدح و مراثی اهل بیت (ع) دارد که تعدادی از آنها بر زبان مداحان شهر جاری شده است. او قائل به مطابقت داشتن شعر با روایات ائمه است و خودش نیز این نکته را رعایت می کند. می گوید: "شاعران اگر نوحه می گویند باید در کتاب صحت داشته باشد "

نمونه ای از شعر او (با تلخیص):

کس نشناخت جز خدا قدر و مقام فاطمه            عقل سخنوران دین محو کلام فاطمه

صوم و صلات هر زمان فریضه بود بهر او          طاهره و مطهره آمده نام فاطمه

شرافتش همین بس است ز امتیاز و برتری         شفیعه روز جزا گشته مقام فاطمه

به جز علی کسي دگر نبود کُفو حضرتش            همسری علی قدَر نوشته نام فاطمه

حق علی چو غصب شد روز سقیفه از حسد        خانه نشین ز مصلحت چو شد امام فاطمه

بهر دفاع دین حق، خطبه ی جانگداز خواند       عقل گروه مسلمین محو کلام فاطمه

دلا ز راه معرفت بجو به او توسلی                  که حاجتت روا شود به احترام فاطمه