نام:              سمیه یزدی خوزانی

 

متولد:             سال 1362

از شاعران جوان و با استعداد خمینی شهر است. وی سرودن شعر را از دوران دبیرستان و شاید کمی زودتر از دوران راهنمایی آغاز نمود و در آن سال ها با حضور در جلسات هفتگی ادبستان صفا به سرپرستی زنده یاد خاسته بر بار ادبی خود می افزود.
سمیه یزدی از آن سال ها اینگونه یاد می کند: «آن سال ها شعر را به صورت کلاسیک دنبال می کردم تا اینکه دست سرنوشت تقدیر مرا جور دیگری رقم زد. من در دو سانحه شیرین تولد کودکانم " یگانه و علی" شنوایی ام را تا مرز ناشنوایی از دست دادم، این اندوه و کاستی مرا از دنیای شعر جدا کرد.»
وی سال های زیادی را در سکوت می گذراند تا اینکه از سال 91 یکی از دوستان شاعرش را باز می یابد و در جریان این رابطه نزدیک از مرزهای سکوت گذشته و به دنیای شعر باز می گردد. ارتباط نزدیکش با هاجر فرهادی که خود شاعری سپید سراست، باعث شد که یزدی با رویکرد جدیدی به وادی شعر برگردد و سرایش شعر را این بار در قالب سپید تجربه کند.
سمیه یزدی می گوید: «اگر چه مدتی دست از نوشتن کشیدم اما الهه شعر همیشه و در همه حال همراه من بوده است. در آن سال ها در دیوان بسیاری از شاعران قدیم سیر کردم و همیشه خریدن و مطالعه کتاب برایم بسیار با اهمیت بوده و هست. هم اکنون نیز در کتابخانه ام کتاب های بسیاری دارم.»
وی از سال 91 تصمیم به ادامه تحصیل می گیرد و هم اکنون در رشته کارشناسی زبان و ادبیات فارسی مشغول به تحصیل می باشد.سمیه یزدی به تازگی مجموعه شعر خود را با عنوان " نهنگ ها عاشق می شوند" منتشر نموده است.

پنجره ای رو به آسمان تو داشتم
بادی تند
پنجره ام را بست
سالهاست ایستاده ام
آن قدر که
علف زیر پایم سبز شد
و گوسفندان
می چرند انتظارم را