مولوی در داستانی منظوم دارد که:

آن یکی آمد به پیش زرگری / که ترازو ده که برسنجم زری

در جواب، زرگر می گوید من غلبیر (الک) و جارو ندارم:

گفت جارویی ندارم در دکان / گفت بس بس این مضاحک را بمان

پس مرد به زرگر می گوید خودت را به کری مزن و پرت و پلا نگو:

من ترازویی که می خواهم بده  / خویشتن را کر مکن هر سو مَجِه

و زرگر جواب می دهد که من کر نیستم؛ تو پیرمرد هستی و دستانی لرزان داری و هنگام توزین، خرده طلاها را روی زمین می ریزی و آنگاه جارو و غلبیر می خواهی:

پس بگویی خواجه جارویی بیار  /  تا بجویم زرّ خود را در غبار

پس من از ابتدا عاقبت کار را می بینم و به تو نَه می گویم:

من از اول دیدم آخر را تمام             جای دیگر رو از اینجا والسلام

و لذا عاقبت اندیشی می تواند ناجی ما انسان ها در بسیاری از موارد باشد.