نام:                غلامرضا مهدیپور

تخلص :            معمار

دیگر شاعر پیشکسوت شهرستان است. وی علاقه وافر به شعر را از جمله دلایل شاعری خود می داند. مهدی پور در قالب های غزل، مثنوی و رباعی طبع آزمایی کرده و مضامين اشعارش اغلب اجتماعی و مذهبی است. او در انجمن های باغبان، سروش و صائب فعالیت دارد. غلامرضا مهدی پور شعر خوب را شعری می داند که مردمی باشد و حرف دل مردم را بیان کند. وی آفریده شدن خود را با شعر همزمان و جداییش را از شعر ناممکن می داند. وی در بین اشعارش، شعرهای محلی نیز دارد.
او معتقد است شعر جوششی بر دل بیشتر می نشیند و شعر کوششی جز وزن و قافیه نیست. و اکنون

شعری از او:

ای گل باغ همه انبیا
پور حسن مظهر لطف خدا
تا به جهان عشق تو آموختم
در غم هجران تو من سوختم
از تو نوشتم همه جا با سرور
دفتر شعرم شده دریای نور
منتظرانت همه درمانده اند
ذکر تو را پیش خدا خوانده اند
عده دیگر ز تو دم می زنند
خود همه جا بر سر هم می زنند
ظاهر و باطن نه به دلها یکی است
در غم هجران تو باید گریست
خنده من گریه غم سرزده
مرغ دلم رو به خدا پر زده
تا ز تو شد زینتم اشعار دل
ساخته شد خانه «معمار» دل
باز بگویم که ز آخر کلام
منتظرم منتظرم والسلام