عبدالرضا کیانی شاعر وظیفه شناس شهرمان قلم به دست گرفت تا به نوبه خود لکه ننگ از دامان پاک شهر بزداید و شهرش را از شر نگاه های ناپاک به مردم بسپارد.

سده ای خاک پاک جاویدان        دور از اندیشه تو هر طغیان

می نویسم تو را در این دفتر        روی گلبرگ های نیلوفر

می نویسم تو را به عشق و صفا     در حریم کبوتران خدا

تو دیار سپاه مردانی                   شهر دانشوران ایرانی

شهر اندیشه های شوق انگیز        دشت آلاله های غیرت خیز

روح ناپاکی در تو سر در گم         می سپارم تو را به این مردم

به همین مردمان پر رنجت          پینه دستان صاحب گنجت

مردمان همیشه با عزت               سینه چاکان مردی و غیرت

با تو هستم دیار کهنه ی نور        جنس خاک تو جنس عشق و غرور

تو اصیلی و محتوا داری                رگ و خونی ز آریا داری