امام چهارم زین العابدین (ع) در یکی از دعاهای خود از برخي رفتارها و رویه ها و حرکات که گریبان انسان را می گیرد و گاه حتی عادی می نماید نام و از آنها به خدا پناه می برد و  وقتی امام معصوم از آنها به خدا پناه می برد در واقع به ما شیعیانش – اگر شيعه واقعي باشيم – هشدار مي دهند.

اين هشدارها را از صحیفه سجادیه بازخواني كنيم.

بارخدایا! به تو پناه می برم از حرص و آز و از تندی غضب و خشم، و حسد و رشک، و کاهلی در صبر و شکیبایی، و کمی قناعت، و بدخلقی، و افراط در شهوت، و طرفداری از ناحق، و پیروی از هوای نفس، و ایستادگی در مقابل هدایت و رستگاری، و غافل بودن، و انتخاب باطل در مقابل حق، و ماندن در گناه، و کوچک شمردن معصیت، و بزرگ جلوه دادن بندگی و اطاعت، و تفاخر بر ثروت و مال خود، و خوار شمردن فقرا و نیازمندان، و بدرفتاری با زیردستان، و قدردانی نکردن از کسی که به ما نیکویی کرده است، و کمک و یاری ستمگر، و خوار کردن ستم دیده، و طلب آنچه حق ما نیست، و سخن گفتن از روی نادانی، و خودپسندی، و طولانی بودن آرزوها، و اسراف، و نیازمندی به دیگران ...

جا دارد هر کدام از موارد که حضرت به آنها اشاره فرموده اند مورد تجزیه و تحلیل و شرح قرار گیرد و درس های لازم از آن گرفته شود. مثلاً در مورد اسراف جناب فیض الاسلام به عنوان شرح آورده اند که: حضرت صادق (ع) فرمود: میانه روی چیزی است که خدا آن را دوست دارد و زیاده روی چیزی است که خدا آن را دشمن دارد، اگر چه هسته خرما را دور اندازی ... و اگر چه نیم خورده آبی باشد.