شب عاشورای مسجد جامع اندان حال و هوای دیگری داشت. نه اینکه حسینی نباشد، بود اما یک جور دیگر. جوانی از محل، همان آقارسولی که همه از بچگی می شناختندش حالا در جمع عزاداران حسینی حاضر شده بود تا از جهاد علمی اش بگوید، از اینکه شب و روز دست از پا نشناخته، از خواب و خوراک افتاده تا تلاشش را به نتیجه برساند و اکنون یعنی پس از گذشت دو سال و نیم موفق شده دستگاهی اختراع کند که زخم ها را التیام می بخشد. و مگر حسین (ع) چیزی به جز این از یک جوان می خواهد؟

لطفا خودتان را معرفي كنيد:
رسول مختاری فرزند عباس. متولد سال 1368 در خمینی شهر و در یک خانواده مذهبی.

در مدارس خميني شهر تحصيل كرده ايد يا اصفهان؟
در همين شهر خودمان. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه شهید عراقی، راهنمایی را در مدرسه گلستان، دبیرستان را در دبیرستان دکتر معین و پیش دانشگاهی را در مدرسه امام (ره) خواندم و الان دانشجوی رشته پرستاری دانشگاه کاشان هستم.

اهل كتابخانه رفتن هم بوديد يا فقط به دروس مدرسه اكتفا مي كرديد؟
خيلي زياد اهل كتابخانه بودم. در طی دوران تحصیل از کتابخانه های مدرسه علمیه، کتابخانه مسجد هاشمیه و کتابخانه الغدیر استفاده می کردم.

غير از كتاب خواندن فعاليت ديگري هم داشتيد؟
در همه زمينه ها فعاليت داشته ام. از فعالیت های فرهنگی ام در دوران قبل از دانشگاه می توان به شعرگویی، داستان نویسی، تئاتر و گروه های سرود اشاره کرد. در دانشگاه هم از اين فعاليت ها غافل نبوده ام. هفته آينده يك تئاتر عاشورايي را در دانشگاه روي سن خواهيم برد.

چطور مي شود كه همه اين كارها را با هم انجام داد؟ وقت كم نمي آوريد؟
نه خوشبختانه وقت كم نمي آورم. من خيلي از خواب خودم مي زنم. گاهي مي بينم كه دوستانم مشغول بازي هاي كامپيوتري و دور هم نشيني ها و اين جور كارها هستند اما من وقتم را با اين كارها هدر نمي دهم.

راجع به اختراعتان؛ چي شد كه متصّف به مخترع بودن شُديد؟
با ورود به دانشگاه و بررسی مشکلات مختلف بیماران، تصمیم به طراحی و ساخت چندین دستگاه در زمینه پزشکی گرفتم. يعني احساس نياز كردم به دستگاه هايي مثل: combination therapy ، RCICP ، DC ، transferman

اگر ممكن است راجع به يكي از اختراعاتتان توضيح بدهيد؟
به دلیل اینکه فقط یکی از دستگاه ها ثبت شده است راجع به همان صحبت مي كنم. اين اختراع"combination therapy" يا"درمان ترکیبی" نام دارد. با اختراع این دستگاه، سرعت التیام در زخم های مزمن، دیابتی، بستر و تروما افزایش پيدا مي كند. این دستگاه علاوه بر ایجاد فشار منفی، عمل شستوشوی خودکار زخم، تنظیم دمای محیط زخم، ایجاد پانسمان بسته و اکسیژن درمانی را همزمان انجام میدهد و در افزایش سرعت بهبود زخم کاربرد دارد.

چه مدت زماني طول كشيد تا اين دستگاه ساخته شود؟
طراحی و ساخت آن دو سال و نیم طول كشيد. در اين مدت از طرف دانشگاه كاشان هم حمايت هاي زيادي شدم. برای این دستگاه و ثبتش حدود 5 میلیون تومان توسط دانشگاه علوم پزشکی کاشان هزینه شده است.

از ويژگي هاي بارز اين دستگاه كه نوآورانه بوده چيست؟
این دستگاه بدون دخالت نیروی انسانی، ابتدا سرم قابل شستشو را به دمای 34 درجه سانتیگراد میرساند و از سه ناحیه به روی سطح زخم پاشیده و آن را شستشو میدهد و سپس سرم جمع شده بر سطح زخم را ساکشن کرده و آن را خشک میکند. بعد از خشک شدن سطح زخم، اکسیژن خالص را دریافت و به دمای 34 درجه سانتیگراد میرساند و یک دقیقه با فشار روی زخم گذاشته و سپس به مدت یک دقیقه موضع زخم را تحت فشار منفی قرار داده و زخم را مکش میکند و زمانی که خون رسانی به بافت بیشتر میشود لبه های زخم به هم نزدیکتر شده و با این کار سرعت التیام زخم افزایش مییابد. این دستگاه از سرد شدن زخم جلوگیری می کند تا عمل"پرولیفراسیون" قطع نشود.

تابه حال اختراعتان را آزمايش هم كرده ايد؟
بله. روی 30 راس خرگوش آزمایش شد. در این آزمایش برای 15 مورد از خرگوش ها از پانسمان ساده و برای 15 خرگوش دیگر از این دستگاه استفاده شد که در نتیجه سرعت التیام زخم خرگوشهایی که در مورد آنها دستگاه استفاده شده بود افزایش دو برابری را نشان میداد. این نتایج بر اساس مطالعات بالینی و بافت شناسی ثابت شده است.

اين دستگاه نمونه خارجی ندارد؟
این دستگاه نمونه خارجی به معنای واقعی ندارد و دستگاههای مشابه تنها عمل ایجاد فشار منفی را انجام می دهند. نتایج این مطالعات درحال چاپ در یک مجله بین المللی است.

چاپ شدن مقاله در مجله بين المللي جزو مراحل ثبت به حساب مي آيد؟
روند ثبت دانشگاهي اختراع با ديگر ثبت ها فرق مي كند. بعد از اين كه دستگاه را ساختم با آزمايش هاي مختلف در دانشگاه تاييد شد و به هيات علمي رفت. حدود يك سال طول كشيد تا تاييديه علمي و صنعتي گرفت و بعد بايد مقاله در يك ژورنال خارجي چاپ شود و در آن صورت هر جاي دنيا كه باشد مي توانم از مقاله دفاع كنم. در ثبت اختراع دانشگاهي ارزش چاپ مقاله از ثبت آن بيشتر است. من تاکنون موفق به چاپ یک مقاله ISI شده ام و دو مقاله دیگر نیز در شرف چاپ در یک مجله بین المللی دارم.

نگران سرقت طرحتان نيستيد؟
نه. چون اين طرح در دانشگاه معتبر ثبت اظهارنامه اي شده است.

بعد از اين چه هدفي براي زندگي داريد؟ آيا با ثبت اختراعتان به خارج از ايران مي رويد؟
اولين هدفم، رساندن طرحم به توليد انبوه است. ممكن است با چاپ مقاله به خارج دعوت شوم كه يكي از فاكتورهاي دعوت به خارج همين چاپ مقالات در ژورنال هاي بين المللي است اما از آنجا كه هدف من كمك به بشريت است هرجايي كه بيشتر بتوانم به اين هدف برسم همان جا خواهم بود. در ضمن نه ايران آن قدر كوچك است كه من در آن جا نشوم و نه من آن قدر بزرگم كه در ايران جا نشوم. مهم رسيدن به هدف خدمت به بشريت است.

اگر در زمينه كارتان به جايي رسيديد، براي خميني شهر چه كار مي كنيد؟
مطمئنا من از آن دسته آدم هايي نيستم كه شهرم را فراموش كنم و يا نخواهم كاري براي شهرم بكنم حتي اگر اين كار ترغيب كردن همشهري هايم به انجام كار مفيد باشد. اين كه به آنها بگويم هدفشان بايد بزرگ باشد. حالا هم در فكر ايجاد اكيپي از دانشجويان همشهري هستيم تا با هم به كارهاي تحقيقاتي و علمي بپردازيم.

آدم هاي پولدار مخترع مي شوند؟
اصلا نياز نيست كه پولدار باشي تا كار بزرگ انجام دهي. يك سرمايه اوليه و حمايت لازم است.

اختراع سن و سال مي شناسد؟
نه. در هر سني مي شود به ايده هاي نو فكر كرد.

مخترعان براي خودشان پايگاه اجتماعي دارند؟
بله. چون تعدادشان كم است و كار جالب تري نسبت به بقيه انجام مي دهند و به محض شناخته شدن الگو مي شوند. البته از اينجا به بعد بايد بيشتر مراقب اخلاق و رفتارشان باشند.

چه توصيه اي براي هم سن و سالانت داري؟
خيلي دوست دارم به آنها بگويم كه وقتشان را هدر ندهند. مهم نيست چه كاري مي كنند. اگر اهل درس هستند بهتر درس بخوانند، اگر اهل ورزش اند به مدال هاي جهاني و كشوري فكر كنند، اگر اهل كارهاي فرهنگي اند ببينند چه كار مي شود كرد كه يك مشكل فرهنگي شهر يا كشور را برطرف كنند. وقت ارزش دارد. لازم نيست كه در يك خانواده مرفه باشي حتي اگر در يك خانواده معمولي باشي اما همت و تلاش زياد داشته باشي، رسيدن به هدف هاي بزرگ قطعي است.

حرف آخر؟
از هيات علمي دانشگاه، استادان راهنما و خانواده ام به خصوص پدر و مادرم خيلي تشكر مي كنم. اگر پيگيري ها و تشويق هاي پدر و مادرم نبود بي شك كار اختراعم را كنار گذاشته بودم. آنها مدام جوياي اين بودند كه كارم تا كجا پيشرفت كرده و همين، خستگي كار را از من مي گرفت.