پشم های چیده شده از گوسفندان ابتدا اصطلاحا جور می شد یعنی رنگ های مختلف آن از هم جدا و سپس به وسیله حلاج ها با کمان زده می شد و بعد چرخ ریس ها که اغلب زنان بودند، آن ها را با چرخ های دستی به دشکی تبدیل می کردند و نهایتا دشتکی ها با چرخ های کلاف کنی به کلاف تبدیل و در گونی ها بسته بندی و به مشتری هایی از شهر های تبریز، شهرکرد، سامان و روستا های استان فروخته می شد تا در تولید قالی به کار رود.

مغازه های بازار ورنوسفادران به ویژه در سه راه قنادی ها از جمله مراکز فروش «خامه» بود. البته آن روز ها این مراحل از کار در خانه ها صورت می گرفت و همه اعضای خانواده درگیر آن بودند.
این وضعیت تا وارد شدن دستگاه هایی که پشم را حلاجی می کرد ادامه داشت زیرا در پایان دهه سی و اوایل دهه چهل یک دستگاه که پشم ها را حلاجی می کرد به وسیله شرکت تعاونی که شاغلین این حرفه ها درست کردند خریداری و جانشین مرحله حلاجی با کمان شد ولی باز هم پشم ها برای ریسیده شدن به چرخ ریسی های خانگی ارائه می شد.

مدتی بعد دستگاه های ریسندگی وارد شهر شد به طوری که تمامی مراحل در کارخانه ها که به کارخانه های ریسندگی معروف بود و اغلب در منطقه کوه کوچک مستقر بود، انجام می گرفت.