عنوان قهرمانی آرزوی اکثر ورزشکاران در رشته های مختلف ورزشی است که در اکثر ورزش ها هدف نهایی محسوب می شود و بیشتر تلاش ها و نگاه ها نیز به سمت ورزشکار قهرمان معطوف خواهد شد.

امتیازات قهرمانی غالباً موجب انتقال قهرمان از طبقه ای به طبقه دیگر می شود و صاحب این مقام به یقین دارای شخصیت اجتماعی و ورزشی جدیدی خواهد شد. این مقام و منزلت مي تواند سرآغاز ایجاد غرورکاذب و چه بسا از بین رفتن هدف عالی تربیت بدنی و ورزش که همانا فروتنی و تزکیه نفس است باشد؛ غروري كه شاید تا دوره میانسالی دوام داشته باشد اما در سنین پیری تمامی افتخارات به فراموشی رفته و قهرمان سابق تنها می ماند و دلیل آن روی کار آمدن قهرمانان جدید است. این انزوا افسردگی و سرشکستگی قهرمان سابق را باعث خواهد شد. البته این اتفاقات در جامعه غربی محتمل تر است، دنیای غربی بر اساس صنعت و مادیات و در نهایت بی رحمی، قهرمان مغرور شده را به فراموشی خواهد سپرد.

اما حکایت در ورزش باستانی متفاوت است. در ورزش باستانی و زورخانه ای قهرمان و ورزشکار باکسوت از احترام و اولویت بالاتری برخوردار است. پهلوان ایرانی دارای هر شخصیتی و مربوط به هر قشر و طبقه ای که باشد، در سنین از کار افتادگی دارای روحیه ای قوی و سالم است زیرا فرهنگ ورزش باستانی سرشار از انسانیت و جوانمردی است و این پهلوان تحت تأثیر این فرهنگ هیچ گاه مغرور نمی شود. در جامعه ورزش باستانی اگر ورزشکاری به  مقام پهلوانی برسد برای اینکه در او تکبر و غرور مشاهده نگردد نهایت دقت و مراقبت در رفتار و کردار خود را دارد و نسبت به استادان خود، کمال فروتنی و کوچکی را به جا می آورد چون به این نکته واقف است که در ورزش باستانی ورزشکار مغرور حذف خواهد شد. اصولاً محتوای فتوت نامه ها، مراسم و سنتهای ورزش باستانی و تمامی تشریفاتی که ضمن ورزش در زورخانه ها انجام می شود، به خاطر ایجاد روح جوانمردی و پرورش پهلوانان همتای پوریای ولی است.

ادامه  دارد...