اگرچه شاید برای صحبت با آن ها نیاز به مترجم داشته باشیم اما هم کلامی و همدلی با آن ها لذت دارد به خصوص اگر مثل این همشهری خوبمان از جمله آدم های موفق باشند و برای شهرمان افتخار آورده باشند. گفتگوی فرصت با این ورزشکار ناشنوا پیش روی شماست:

خودتان را معرفی کنید؟

اقدس ماهوش هستم. متولد سال 1361 و کارشناس تربیت بدنی.

چه شد که ورزش را انتخاب کردید؟

علاقه زیاد خودم و تشویق خانواده به خصوص خواهرم با این که از من کوچکتر است. موفقیتم را مدیون خانواده ام هستم.

با توجه به شرایط خاصّتان ورزش چه تاثیری بر روحیه شما گذاشته است؟

من سلامت جسم و روح و نشاط و شادابی ام را مدیون ورزش هستم.

از موفقیت هایی که ورزش برایتان به همراه آورده بگویید؟

مقام اول تیمی در مسابقات تنیس روی میز کشور در سال 87

مقام اول در مسابقات تنیس روی میز استانی در سال 88

مقام پنجم تیمی در مسابقات تنیس روی میز کشوری در سال 90

مقام اول تیمی در مسابقات کشوری دوی صد متر کشوری

در نقش مربی مقام چهارم مشترک در رشته تنیس روی میز

از مسوولان چه انتظاری دارید؟

به نظر می رسد توانایی های یک ناشنوا هنوز به طور صحیح برای مسوولان جا نیفتاده است که حمایت چندانی صورت نمی گیرد. ما در حال حاضر سالن اختصاصی نداریم زیرا باید برای سالن هزینه می پرداختیم و برای ما مقدور نبود و حالا مجبوریم با افراد عادی تمرین کنیم و از وسایل آن ها به صورت امانت استفاده کنیم. من گاهی اوقات خودم وسایلم را تهیه می کنم. در این 3 سالی که این جا هستم اصلا حقوقی دریافت نکرده ام در صورتی که در اصفهان به من حقوق می دهند.

یعنی تا کنون هیچ حمایتی از جانب مسوولان از شما صورت نگرفته است؟

تنها در همایشی که اداره ورزش و جوانان برگزار کرد یک لوح و یک سکه پارسیان به من دادند. فقط همین.

چند کلمه ای هم با خانم سلمانیان مترجم ناشنوایان در کانون ناشنوایان خمینی شهر به گفتگو نشستیم:

چند ناشنوا در شهر داریم؟

در حال حاضر حدود 900 نفر ناشنوا در شهر داریم که در حدود 350 نفر از آنها عضو کانون نا شنوایان هستند.

پس بقیه؟

بعضی از والدین حساسیت بسیار زیادی در این رابطه به خرج می دهند و به شدت نگران رفت و آمد فرزندان ناشنوایشان به این مکان هستند در صورتی که بچه ها باید در عین اینکه از حمایت خانواده برخوردارند استقلال را هم تجربه کنند.

از نظر شما برخوردها و رفتارهای مردم عادی با ناشنوایان که در چند ساله اخیر بیشتر در اجتماع حاضر می شوند چطور است؟

مردم عادی که جای خود دارند اما متاسفانه مربی های ورزشی که از قشر تحصیل کرده جامعه هستند و انتظار می رود رفتار منطقی تری در این باره داشته باشند، در خیلی از موارد به دلیل یا شاید به بهانه عدم توانایی در برقراری ارتباط با نا شنوایان از مربیگری برای آن ها سر باز می زنند.

مسوولان چطور؟

از همه مسوولان به ویژه رییس بهزیستی به خاطر حمایتشان از کانون سپاسگزارم و تقاضای کمک های بیشتری از جانب آن ها دارم.