افرادی که در حوزه های اجرایی، فرهنگی و رسانه ای کار می کنند، با این مشکل سر و کار زیادی داشته اند و در کنار آنها مردم عادی نیز خواسته یا ناخواسته و به طور مستقیم و غیر مستقیم با این معضل دست و پنجه نرم می کنند. همه مردم خمینی شهر می دانند که نام قبلی خمینی شهر سده بوده است؛ نامی که اشاره به سه ده یا محله فروشان، ورنوسفادران و خوزان دارد. محلاتی که هر کدام عقاید، آداب و رسوم، لهجه و گویش مخصوص به خود دارند. آداب و رسوم متفاوتی که اگر به دور از نگاه های محله گرایی به آنها بنگریم، برخی هنوز در جای خود زیبا و ارزشمند و مفید هستند اگرچه بسیاری نیز با گذشت زمان و تغییرات جامعه کارکرد خود را از دست داده اند. اما این تفاوت در فرهنگ محله های خمینی شهر وقتی نگران کننده می شود که به نوعی ارزش و افتخار برای ساکنین محله قلمداد شده و عقاید و آداب و رسوم محله ای دیگر را زیر سوال ببرد. بزرگ کردن محله خود و به دنبال آن تحقیر کردن محله و قومیت دیگر مشکلی است که در شهر ما بسیار پر رنگ است و با همه عواقب تلخش گریبانگیر ماست. عواقب و عوارضی که پیامدش خدشه دار کردن عدالت، وحدت و یکپارچگی شهر است و به همین دلیل امام جمعه شهر از مسوولان و مردم می خواهد که از محله گرایی بپرهیزند و عدالت و تقوی را پیشه خود سازند.

وجود چنین نگاهی اگر در بین مسوولان شهر وجود داشته باشد موجب تقسیم شدن شهر به مناطق برخوردار و غیر برخوردار شده و به تبع آن فاصله طبقاتی در شهر بیشتر می شود معضلی که الان با آن روبرو هستیم.

نتیجه اینکه ریشه کن کردن این مشکل اساسی که سالهاست در خاک شهر ما ریشه دوانده به راحتی امکان پذیر نیست اما ناگزیر باید در این راه گام برداشت. یکی از راه حل هایی که به نظر می رسد در این زمینه موثر باشد، تبیین عواقب محله گرایی هاییست که تا کنون بر این شهر و مردمانش تاخته است. یکی از زمان هایی که محله گرایی بسیار شهر ما و سرنوشت ما را جولانگاه خود می کند، زمان های انتخابات است. برخی همشهریان ما در چنین مواقعی تنها معیارشان برای انتخاب این است که شخص مورد نظر هم محلی شان باشد فارغ از در نظر گرفتن توانایی و تخصص و مهارت های او در حالی که همین شخص اگر فاقد مهارت های لازم باشد حتی برای محله خودش هم مثمر ثمر نخواهد بود و بالعکس شخص کارآمد نه تنها برای شهر که می تواند برای استان و کشور هم مفید واقع شود.