موکول کردن کارها به اگر و مگر ها بین مردم و مدیران و مسؤولان رویه رایجی است که نمی توان دل به آن بست مولوی به شکل زیبایی این خصلت را در ماجرای گفت و گوی مرد جویای خانه ای که دیگری تحقق آرزوی او را به اما و اگر واگذار کرده است، آورده است:

آن غریبی خانه می جست از شتاب / دوستی بردش سوی خانه ی خراب

گفت او: این را اگر سقفی بدی / پهلوی من مر تو را مسکن شدی

هم عیال تو بیاسودی، اگر / در میانه داشتی حجره ی دگر

و اما مرد دانا که می داند به اما و اگر نمی توان دل بست جواب می دهد:

گفت: آری پهلوی یاران به است / لیک ای جان در اگر نتوان نشست

و یاد آور می شود که خوش خیال نباید بود چون خیال خوش همانند شعله های آتش می مانند که نه تنها سودی به حال فرد ندارد بلکه او را در شعله های خود خواهند سوزاند.

این همه عالم طلبکار خوش اند / وز خوش تزویر اندر آتش اند.