در جهان پزشكي همين كه علائم حياتي فرد مانند نفس كشيدن و جريان قلب و نبض ازكار بيفتد و نوارقلبي و مغزي آنرا تأييد كند او را مرده مي پندارند ، اما تاكنون فكر كرده ايم كه به راستي مرده واقعي كيست و چه وقتي فرد را مي توان مرده قلمداد كرد ؟

دكتر غلامحسين ديناني استاد دانشگاه دربرنامه معرفت كه روز هاي جمعه حدود ساعت 7 عصر ازشبكه چهار سيما پخش مي شد بصورت گفت و شنود موضوعات مفيدي طرح مي نمايد كه شنيدني است از جمله در تاريخ 18/9/90 در ادامه بحث هفته هاي قبل درمورديكي از غزلهاي حافظ مطالب جالبي بيان فرمودند كه بازگويي آنها خالي از لطف نيست .

ايشان ابراز داشتندكه هر لحظه فردي نينديشد و از انديشيدن باز بماند ، اگر چه نفس هم بكشد وبه نظر ظاهراً زنده بيايد ، مرده است ومرگ واقعي همين مي باشد ، چرا كه به كسي مي توان زنده اطلاق كرد كه فكر كند و بينديشد ، وي اشاره فرمود كه حتي ممكن است فردي كتاب و يا كتابهايي را حفظ باشد و اطلاعات او خوب باشد ، اما به آنها نينديشد ‎فقط محفوظات داشته باشد به او زنده نمي توان اطلاق كرد ، اگر او به آنچه مي خواند  ومي بيند  انديشه كند و به انديشه هاي ديگران بينديشد زنده است .

حتي بنظر استاد ، روح عبادات هم انديشيدن وانديشه است ، چراكه براي عبادت نيت لازم است و نيت همان انديشيدن است ، پس عبادت بدون انديشه ارزش ندارد و اساساً عبادت نيست .

بنابر اين مطالب انسان بايد به امور پيرامون خود بينديشد واگر چنين نكند ، نمي توان به دليل خوردن و خوابيدن و نفس كشيدن و داشتن علائم حياتي حيواني او را زنده قلمداد كرد ، بنابراين فقدان انديشه و تعقل و عمل بدون فكر و براساس غرائز ريشه بسياري از معضلات و مشكلات و جرم ها و جنايات و ناهنجاريها ورفتارهاي ، گاه حتي با ظاهري نيكو مي باشند و فرد و جامعه را دچار مشكل مي كند ، بنابراين به اهميت فكر و پيش نياز آن در هر اقدام و عملي بايد توجه داشت ورفتارهاي احساسي و لحظه اي و بدون پشتوانه عقلي معضل تمام جوامع واز جمله شهرستان خودمان مي باشد ، لذا انديشيدن و تعقل نياز  جامعه است و آموختن انديشه از كودكي لازم بوده و بكارگيري آن در تمامي دوران زندگي نياز فرد و جامعه مي باشد .