محمود احمدی نژاد روز سه شنبه هفته گذشته در مجلس شورای اسلامی حضور پیدا کرد تا از وزیر پیشنهادی دفاع کند. اما مجلس در این روز به دلالیل مختلف که یکی از آنها انتصاب دولتی یک متهم به فساد و دیگری نیز نامه مساله برانگیز رئیس جمهور برای معرفی وزیر پیشنهادی بود، شدیدا نسبت به دولت موضع منفی داشت و استقبال سرد بی سابقه ای که از رئیس جمهور در مجلس شد، گویای همین شرایط بود.

با این حال در همین روز اتفاق نادری افتاد که هیچ انسان منصف و اخلاقی نمی تواند از آن دفاع کند و متاسفانه به عنوان یک پدیده زشت در تاریح مجلس هشتم ثبت شد.

رئیس جمهور بر اساس حق قانونی اش پشت تریبون مجلس قرار گرفت تا از وزیر معرفی شده دفاع کند که به یکباره فریاد "دو –دو" جمعی از نمایندگان، باعث شد صدای رئیس جمهور دیگر شنیده نشود.

این وضعیت که بطور مستقیم نیز از صدای جمهوری اسلامی و رسانه ها پخش می شد تصویر وهن آلودی از مجلس ارائه کرد بطوریکه برخی تصور می کردند نمایندگان مجلس هنگام سخنرانی رئیس جمهور، سخنان وی را هو می کنند.

درباره اخلال در سخنان رئیس جمهور ذکر چند نکته اهمیت دارد:

1- مجلس برای مخالفت با رئیس جمهور و دولت ابزارهای قانونی متنوعی دارد که می تواند از همه آنها استفاده کند. از مصاحبه گرفته تا نطق در مجلس و تذکر و تا سوال و استیضاح و رای به عدم کفایت و غیره همه ابزاهای قانونی نمایندگان است تا مخالفت خود را با سیاست های دولت و یا مواضع رئیس جمهور بیان کنند.بنابراین استفاده از چنین روش هائی نه اخلاقی است و نه در شان مجلس و نمایندگان محترم است.

2- مجلس تبلور راستینی از دموکراسی است و نمایندگان آن نیز با رای مردم به مجلس راه یافته اند. طبیعی است که بالاترین سطح  رعایت حرمت آزادی بیان از نمایندگان انتظار می رود. اگر رئیس جمهور که او نیز با رای مردم انتخاب شده است حق نداشته باشد در خانه ملت از موضع خود دفاع کند و با آرامش مواضع خود را بیان سازد، انتظار بیهوده ای است که شان آزادی در دیگر نهادهای مدنی و حکومتی رعایت شود. رئیس جمهور قانونا و اخلاقا حق داشت استدلال کند و البته این نمایندگان مجلس بودند که تصمیم نهائی را می گرفتند.

3- اگر این رفتار باب شود خدای نکرده سنگ بدعت خطرناکی را در مجلس بنا می گذارد که دود آن اول به چشم نمایندگان رفته و مهمتر از آن شان مجلس را زیر سوال می رود.انتظار می رفت رئیس مجلس در این رابطه موضع گیری کرده و تذکرات لازم را به نمایندگان خاطی اعلام کند. هرچند لاریجانی تلاش کرد مجلس را حین سخنان رئیس جمهور کنترل کند اما آنچه اتفاق افتاد نیاز به موضع گیری صریح و تذکر داشت.

4- مجلسیان محترم تصور نکنند که هر آنچه در مجلس روی می دهد همان جا می ماند و به بیرون درز پیدا نمی کند. اتفاق روز سه شنبه متاسفانه به رسانه های خارجی هم راه پیدا کرد و بازتاب ناصواب و جبران ناپذیری داشت و البته برخی نیز که مترصد چنین سوژه هائی هستند، آنرا بهانه کردند و دهها گزارش از دوگانگی و چند پارگی در میان نهادهای تصمیم گیر در کشور ارائه کردند.

5- ماجرای اخلال در سخنرانی 14 خرداد 89 سید حسن خمینی و شب 14 خرداد 90 احمدی نژاد را همه دلسوزان نظام تقبیح و سرزتش کردند. با این حساب آیا این شبهه مطرح نمی شود که وقتی نمانیدگان مردم در مجلس از همین روش برای ابراز مخالفت ها استفاده می کنند چه انتظاری می رود که این حرمت شکنی در سطح جامعه صورت نگیرد؟

در نهایت امید می رود این دست برخورد ها که حتما جایگاهی در فرهنگ سیاسی و تاریخی ما ندارد مجددا تکرار نشود. بطور حتم پذیرش اشتباه و عذرخواهی از انچه اتفاق افتاد باعث جبران و بالا رفتن شان و جایگاه مجلس می شود. نباید فراموش کرد که "مجلس در راس امور است"؛ نکند برخی بد سلیقگی ها و بداخلاقی ها و روابط و تعاملات مساله دار اندکی از نمایندگان، شان مجلس را دچار آسیب کند.

[ نقل قول این مقاله در سایت/ وبلاگ