کوچه پس کوچه های جوی آباد جدید را پشت سر می گذاریم. صدای پرسوز خواننده ای با لهجه لری همراه با نای نی دلمان را زیر و رو می کند. یک پسربچه 7-6 ساله با یک سبد انار اولین کسی است که گویی به پیشبازمان می آید. باید عکس خودش باشد؛ "امیرمحمد اصغرزاده"
تاب نگاه کردن به چشم های این پدر و مادر داغدار را ندارم و بغضی که چنگ انداخته است بیخ گلویم هر آن می خواهد خفه ام کند.

- داغ امیرمحمد جگرمان را سوزاند اما در تصمیم گیری برای اهدای اعضاش دست دست نکردیم. به مادرش گفتم من راضی ام به شرطی که تو هم رضایت بدی. گفتم بیا کاری کنیم که هیچوقت پشیمونی سراغمون نیاد.

- یه عزیز از دست دادیم سه تا عزیز دیگه جون گرفتند. خدا قبولش کنه

آرامشی عجیب در چشم های داغشان موج می زند. آمده ایم آرامشان کنیم و سرسلامتی شان بدهیم غافل از اینکه این طایفه مهمان نوازتر از آنند که اجازه بدهند در پذیرایی، از آنها پیشی بگیریم.
اگرچه می گویند سواد درست و درمانی نداریم اما سخت ترین امتحان زندگی شان را با نمره 20 قبول شده اند. به خودم نهیب می زنم: " کی نوبت امتحان تو می شود؟ نکند خوب از عهده اش برنیایی."
                                                                                             ***

 

آخرین لحظات زندگی امیرمحمد پای درخت توت گذشت. درخت های توتی که چند سال است جلوی دبستان شهید حیدری قد علم کرده اند.
- منم میخوام برم توت بخورم دادا
- نه امیرمحمد تو باهاشون نرو نمیتونی از درخت بری بالا، ماشین میاد خطرناکه
هنوز آخرین جمله امیرمحمد توی گوش برادرش تکرار می شود: "زود برمی گردم دادا"

                                                                                            ***
 

سر ظهر است و جعفر در محل کارش مشغول جوشکاریست که دو جوان موتورسوار پسر بزرگترش را می آورند آنجا. دو تا کیف روی دوش پسرک است و لنگه کفشی توی دستانش: "بابا بابا! دادا را ماشین زد."
جمعیت مقابل دبستان شهید حیدری موج می زند. پدر که به صحنه می رسد آمبولانس از خیابان شهید فهیمده بیرون رفته است. افسر راهنمایی و رانندگی مشخصات و شماره تماس جعفر را
می گیرد و می گوید: " تو برو بیمارستان سراغ بچه ات"
- کی به بچه م زده جناب سروان؟
- اون آقا که اونجا وایساده شوهرشه خودش نمونده تو صحنه

                                                                                           ***

 

 

امیرمحمد توی اتاق احیاست و پزشک ها و پرستارها دورتادورش. جعفر سرش را گرفته است میان دو دستش و وا رفته است گوشه سالن.
- آقای اصغرزاده!
جعفر از جا بلند می شود.
- قلب پسرتون با شوک برگشت ولی وضعیت خوبی نداره باید هر چه زودتر عمل بشه، رضایت میدید؟
- هر کار میتونید برا بچه م بکنید آقای دکتر، خدا از برادری کمتون نکنه.

                                                                                           ***

- شش تا پزشک گواهی دادن که پسرتون متاسفانه دچار مرگ مغزی شده
- یعنی چه خانم دکتر؟
- کسی که مرگ مغزی میشه هرگز به زندگی برنمیگرده.
- پسرم مُرده؟
- پسر شما میتونه چند تا بچه دیگه را از مرگ نجات بده. بچه هایی که مدتهاست در انتظار پیوند عضو روی تخت بیمارستان افتادن
- منظورتون اهدای عضوه؟
- بله شما میتونید چندین پدر و مادر دیگه را از نگرانی نجات بدید...

                                                                                           ***

 

 

بستگان و دوستان و اهالی محل توی خانه جمع شده اند که پدر و مادر امیرمحمد از بیمارستان الزهرا
برمیگردند. پای برگه را امضا کرده اند و آرامشی در چشم های غمزده شان نشسته است اما نجواهایی که از گوشه و کنار به گوششان می رسد دل داغدارشان را می آزارد:
- آمو جعفر نمی خواست بچه ش خوب بشه
- امان از مال دنیا

                                                                                            ***
مادر امیرمحمد اما می گوید: " بعضیا فکر می کنند ما اعضای بدن پاره تنمون را فروختیم اما بذار هر چی دوست دارن بگن من فقط دعا می کنم روح بچه م شاد باشه، یه عزیز از دست دادیم سه تا عزیز دیگه جون گرفتند، خدا قبولش کنه همین برا ما بسه."

                                                                                            ***

 

امیرمحمد روی دوش مردم دوباره به خیابان شهید فهمیده برمی گردد. برگه ای که بیمارستان الزهرا (س) داده است را به هیات امنای امامزاده سیدنجم الدین نشان می دهند.
- اعضای بچه مون را اهدا کردیم، یه قبر میخوایم.
- 18 میلیون میشه
- 4 میلیون الان میدیم بقیه را هم باهامون راه بیاید تا پرداخت کنیم.
- نه آقای محترم هر جا قانون خودش را داره پول را باید نقد پرداخت کنید.
پیکر خسته امیرمحمد باز روی دوش مردم از خیابان شهید فهمیده به سمت آرامستان میدان کوزه بیرون می رود.
برادر بزرگترش اما ناآرامی می کند، ایستاده است پای قبر کوچک داداشی و نمی گذارد خاک بین آنها جدایی بیندازد.

                                                                                           ***

 

حالا چند روز است صندلی امیرمحمد اصغرزاده میان دانش آموزان کلاس اول دبستان شهید حیدری خالی مانده است اما این حماسه ساز کوچک با اهدای کلیه ها و کبدش به سه بیمار نیازمند طوری در دل همکلاسی هایش جاگرفت که هرگز بیرون رفتنی نیست.
ای کاش نام امیرمحمدها و خانواده هایشان در صدر فهرست خیّرین قرار می گرفت. کسانی که برای کمک به دیگران از جان خود و عزیزانشان می گذرند به مراتب جایگاهی رفیع تر دارند از کسانی که از مالشان می گذرند.

                                                                                                                       ***

امیرمحمد اصغر زاده که در آخرین روزهای تیرماه سال 89 پا به این دنیا گذاشته بود در آخرین روزهای اردیبهشت امسال بر اثر تصادف دچار مرگ مغزی شد و کلیه ها و کبدش با رضایت پدر و مادر به سه کودک بیمار که مدت ها بود روی تخت بیمارستان با مرگ دست و پنجه نرم می کردند جانی تازه بخشید. امیرمحمد که در ماه شعبان متولد شده بود در ماه شعبان از پای درخت توت تا بهشت پر کشید.