«پانزدهم اردیبشهت، روز شیراز گرامی باد.» این جمله­ و جملات مشابه آن، عباراتی بود که اردیبهشت ماه در سطح شیراز پر شده بود و خبر از سلسه برنامه­هایی در نکوداشت این روز می­داد. با اندک پرس­وجویی متوجه شدم این نامگذاری توسط شورای شهر شیراز انجام شده تا در این روز، مردم و مسؤولان توجه ویژه­ای به این شهر کنند و از طرفی هویت شهری خودشان را تقویت نمایند.البته نامگذاری شهرها مختص به شیراز نیست و بسیاری از شهرهای دیگر نیز، روزی را به نام شهرشان نامیده­اند. مثلاً همین اصفهان خودمان، روز سوم اردیبهشت را به نام روز اصفهان نامگذاری کرده است، شهر یزد روز دوازدهم دی­ماه را انتخاب کرده، شورای شهر نجف­آباد هم نامگذاری روزی به عنوان روز نجف­آباد را به تصویب رسانده است و....

راستی چرا ما روزی به نام «روز خمینی­ شهر» نداریم؟! ضرورت آن کاملاًً مشخص است؛ شهری تاریخی با قدمتی چند هزار ساله، مقاومتی که مردمان آن در برابر حمله مغول و افغان از خود نشان دادند بی سابقه بود. شهری که شخصیت­های بزرگی تقدیم این کشور کرده­ است، شهری که در جریان جنگ تحمیلی تقدیم شهدای جان برکفش درکشور کم­نظیر است، شهری که عزاداری مردمانش در ایام محرم باعث گردیده تا آن را «حسینیه ایران»  لقب دهند و...

با این وجود به خاطر پاره­ ای مسائل و  به علت همجواری با کلان­شهر اصفهان، همه این افتخارات تحت شعاع قرار گرفته و حتی در برخی موارد هویت شهری آن آسیب دیده است.

هنوز دیر نشده است. با یک برنامه حساب­شده و با مشورت اساتید و محققان تاریخ، می­توان یکی ازروزهای سال را که متناسب با خمینی­شهر است، انتخاب و به نام شهر نامگذاری کرد و برنامه­ های ویژه­ای برای آن تدارک دید. برنامه­ هایی برای اصلاح فرهنگی، برنامه­ هایی برای پیشرفت...

به عنوان مثال؛ در تاریخ شهر ما مفاخر فراوانی وجود دارند که نه تنها افتخار این شهر بلکه افتخار ایران هستند. آیت­ا...اشرفی، ابن مردویه، سروش سدهی، و شهیدانی چون عسگری­فر، مؤذنی، ابراهیمی، رضایی و ... تنها بخشی از اینان هستند. گرامیداشت نام و یاد آنها در این روز برای مردم ما به خصوص جوانان درس­های فراوانی به همراه دارد.

از سویی دیگر، همان­گونه که می­دانیم امروزه ما چهره­ های فراوانی از شهرستان داریم که در کشور مطرح شده­اند؛ محمدتقی داورپناه بزرگترین خیّر مدرسه­ساز کشور، اصغر فرهادی از بهترین کارگردانان سینمای ایران، پرفسور میردامادی پزشک و جراح با شهرت جهانی، دکتر ابراهیمی دینانی فیلسوف بزرگ و یکی از چهره­های ماندگار فلسفه و صدها نویسنده و هنرمند دیگر مطرح، بخشی از این سرمایه است. می­توان از همه آنها دعوت کرد که در مراسم ویژه این روز شرکت کنند تا هم از آنان تقدیر شود، هم هویت شهری ما جان تازه­ای بگیرد و هم آنان دلگرم شوند تا بخشی از توانایی خود را صرف پیشرفت شهر خود کنند. کافی است مثلاً اصغر فرهادی قبول کند که بخشی از یکی از فیلمهایش را در خمینی­ شهر و در کنار آثار باستانی شهر تهیه کند؛ در حالی­که راهنما دارد در مورد این آثار توضیح می­دهد و...

برگزاری جشن بادبادک­ها، تدارک مسابقات مختلف و ده­ها برنامه دیگر با هزینه­ای مختصر می­تواند بخش­هایی از برنامه­­ های این روز باشد. با شناختی که از چهره­های شهرمان داریم می­دانیم که از این برنامه استقبال می­کنند و از سویی دیگر، جوانان فرهنگی و توانای بسیاری در شهر هستند که حاضرند بسیاری از امور این روز را برعهده بگیرند. فقط کافی است شورای شهر و شهردار تصمیم بگیرند با این اقدام، یادگاری ارزشمند از خود بر جای گذارند.

به امید روز «خمینی­ شهر»