محرم امسال نذرورات مردم شکل دیگری به خود گرفت. آوازه حرکت خودجوش و خیراندیشانه مردمی در بیمارستان ساعی اینک در سراسر کشور پیچیده است. مسؤولان کشوری مثل رییس مجلس شورای اسلامی، دولتمردان و مسؤولان استانی و شهرستانی از آن بازدید کرده اند. مردم €“ مرفه و غیر مرفه- آنچه داشتند در طبق اخلاص گذاشتند و به ساعی آوردند. از پول و طلا و چند دانگ خانه یا زمین گرفته تا محتویات درون قلک کودکی، هزینه جشن تولد یک بچه، هزینه مراسم چهلم یک سفر کرده به دیار باقی و یا هزینه اهدا شده بابت خرید طوطی سخنگوی یک پسر نوجوان* که آن را با عشق به بیمارستان اهدا کرده بود. در این نوشتار ضمن ارج نهادن به تمامی خیران؛ از خردسالان تا پیران، خمینی شهری های مقیم دیگر شهرها یا کشورها، افغانی های انسان دوست و خلاصه تمامی کسانی که خود را اعضای این پیکر دانستند، نگاهی دقیق تر به دو مورد جالب توجه از این نذورات می پردازیم.

سعی «لیلا» برای ساعی

«یک بار به بیمارستان ساعی آمده بود و دفعه دوم آدرس را از بر بود.» این را مادر لیلا می گوید و بعد ادامه می دهد: فرقی نمی کند کار خیر کجا انجام بگیرد، اصفهان باشد یا خمینی شهر؛ همه جا زمین خداست.
«لیلا ترک لادانی» اکنون 34 سال دارد اما با بقیه 34 ساله ها تفاوت هایی دارد. مثلا این که معلول جسمی حرکتی است و قدرت تکلم هم ندارد. اما نقاشی می کشد؛ نه با دستهایش بلکه با پاهایش و نه فقط چشم چشم دو ابروی ساده، بلکه یک اثر هنری خارق العاده.
لیلا در نوزادی زردی داشت ولی خونش دیر عوض شد و نقص جسمانی گریبانش را گرفت. مادرش با قالیبافی روزگارشان را می گذراند و پول خرید مداد رنگی برای او را نداشته است. اما لیلا گونی های برنج را پاره می کرد و با نخ های قالی نقاشی می کشید و گل دوزی شان می کرد. بزرگ تر که شد او را به یک توانبخشی خیریه در اصفهان بردند و آن جا مداد رنگی در اختیارش گذاشتند و این سرآغاز شکوفایی او بود. نقاشی هایی که لیلا با مداد رنگی می کشد هر بیننده را مجذوب خود می کند و همه متعجب می شوند اگر بدانند او هیچ آموزشی در این زمینه ندیده است.
نقاشی های لیلا ترک لادانی در نمایشگاه های مختلفی در معرض دید عموم بوده است ولی آخرین نمایش آثار او در بیمارستان ساعی بود که قرار شد مازاد فروش 11 قطعه از تابلوهای او در اختیار مجمع خیرین بیمارستان ساعی قرار گیرد. تاکنون بیش از 5 میلیون تومان از این طریق به حساب کمک های مردمی بیمارستان رفته است و این مزایده همچنان ادامه دارد.

این پول ها ماندگار است

کم به مسافرت می رود و اگر هم برود با هواپیما و تور و ... با تشریفات مخالف است؛ مثلا اگر در مجلس عروسی چند نوع غذا باشد ناراحت می شود. سال گذشته به حج رفته و کل هزینه ای که آن جا خرج کرده است 28 هزار تومان بوده. ماشینی را که به ساعی اهدا نموده، بیشتر برای کارش استفاده می کرد.
پسر حسین خبازی معروف به «حسین بستنی» پژو پارس خود را برای کمک به ساخت بیمارستان ساعی هدیه کرد و این یکی از نذورات جالب مردمی بود. روح ا... خبازی 37 ساله مدتی بود که دلش می خواست بدون خودرو سر کند ولی از آن جا که فکر می کرد هر عملی که انسان انجام می دهد باید یک پیامد مثبت داشته باشد، اتومبیل خود را به بیمارستان ساعی اهدا کرد که با یک تیر دو نشان زده باشد.
«پژو تا زمانی که مال من بود 30 میلیون تومان ارزش داشت ولی وقتی به ساعی تقدیم کردم، خیری آن را به قیمت 60 میلیون تومان خرید. در ضمن هدف من این بود که بدون ماشین باشم ولی اگر آن را می فروختم -حتی اگر پول آن را به ساعی می دادم- بعضی فکر می کردند می خواهم هزینه ای برایم درست نشود.» این ها را خبازی گفت. او معتقد است نگهداری از یک بیمارستان مهم تر از ساخت آن است و مقدار زیادی از این پول ها باید صرف تجهیز و نگهداری ساعی شود.
پسر حسین بستنی گفت: کمکی که من کردم نه به من ارث رسیده بود و نه کسی آن را به من بخشیده بود. تمامش را از طریق کار و بادمجان پوست کردن و پختن و ... و خلاصه با زحمت به دست آوردم. یک ریال یک ریال روی هم گذاشتم، حالا درآمدم روزی 10 هزار تومان باشد یا یک میلیون تومان، پول زحمتکشی را دادم و یک ماشین خریدم و در این برهه از زمان آن را به ساعی دادم. این پول ها ماندگار است.
خبازی قبل از این که تصمیمش را برای اهدای ماشین بگیرد بررسی کرده که چه افرادی در این کار خیر دست اندکارند. او گفت: تا زمانی که طبقات بالا نرفته بود، فکر می کردم بیمارستان نیمه کاره می ماند اما بعد که مطمئن شدم واقعا کاری انجام می شود تصمیمم را گرفتم.

پی نوشت:
*این طوطی سخنگو توسط خیری به قیمت 2 میلیون و 600 هزار تومان خریداری و مبلغ آن به بیمارستان اهدا شد